بازنگری انعطاف پذیری حیاط های ایرانی در طراحی مجموعه های بلند مرتبه مسکونی

با افزایش جمعیت ایران و تغییر روش زندگی مردم، خانه های سنتی دیگر پاسخ گوی نیاز ساکنین نمی توانند باشند و برای جلوگیری از رشد افقی شهرها نیاز بود است که خانه ها به ارتفاع برده شوند. اما در این میان ساخت و سازها جدید با ورود مدرنیته به ایراندارای تحولات بسیاری شدند که نه با اقلیم ایران سازگار است و نه با فرهنگ آن. بلند مرتبه سازی اگرچه باعث حفظ زمین های کشاورزی و عدم گسترش شهرها می شود ولی دارای معضلات خاص خود می باشد و امروزه با گسترش رو به رشد بلند مرتبه سازی لازم است تا با نگاهی عمیق تر به این موضوع پرداخته شود.این مقاله در ابتدا به مبحث بلند مرتبه سازی در ایران و سایر کشورها پرداخته و در ادامه استفاده از معماری انعطاف پذیر در معماری سنتی و امروز جهان به خصوص در ایران را مورد تحلیل قرار می دهد، و با ارائه برخی دیدگاه های بزرگان معماری جهان در رابطه باانعطاف پذیری سعی داشته است تا معماری مدرن امروز در کشور را با الگوهای سنتی ایران پیوند دهد و خاطرهء فراموش شده استفاده از حیاط مرکزی را بار دیگر در ذهن معماران امروزی زنده سازد. در این تحقیق سعی شده است با استفاده از روش توصیفی تحلیل محتوا و با ابزار اسنادی و با بکارگیری الگوهای سنتی ایران ) حیاط مرکزی و انعطاف پذیری(، با توجه به نیاز ساکنین به فضای باز در محیط زندگی ، عملکرد حیاط را به تراس ها منتقل کرده تا بار دیگر سرزندگی را به مجموعه ساختمان های بلند مرتبه وارد سازد.

کلیدواژه ها:

مسکن بلند مرتبه ، خانه های سنتی ، انعطاف پذیری ، حیاط