نقش توجه به روش تفسیر ساختاری در برداشت جدید تفسیری از برخی آیات مربوط به حضرت ابراهیم (ع) در سوره بقره

یکی از روش های جدید تفسیری در قرن بیستم، روش تفسیر ساختاری است که نتیجه پیوند میان تفسیر و نظریه وحدث موضوعی سور است. این نظریه تطور یافته نظم قرآنی و تناسب آیات اس که از دیرباز مورد توجه مفسران بوده است. از آن جا که در روش تفسیر ساختاری می توان ارتباط بین آیات یک سوره را در پرتو غرض سوره کشف کرد، از این رو این روش می تواند خط بطلانی بر شبهات مستشرقان مبنی بر پراکندگی و تشتت و از هم گسیختگی قرآن باشد. روش تحقیق در این پژوهش کتابخانه ای و با استفاده از منابع تفسیری قرآن و تورات است. در این پژوهش روشن می شود که با توجه به سیاق منفصل و متصل و ساختار، غرض سوره بقره شناخت یهود و روش تعامل مسلمانان با آن ها است. به کارگیری این روش تفسیری و توجه به غرض سوره می تواند در برداشت جدید تفسیری از آیات مربوط به حضرت ابراهیم (ع) در این سوره نقش داشته باشد. این آیات می تواند بر برخی باورهای اشتباه بهود مانند نجات از عذاب الهی و برگزیدگی به خاطر نسب و نژاد، انحصار انبیاء در بین اسرائیل و ... خط بطلان بکشد. همچنین دلیلی محکم بر حقانیت و نبوت حضرت محمد (ص) ذریه مشترک حضرت ابراهیم (ع) و حضرت اسماعیل (ع) و آیین اسلام و قبل این آیین باشد.

کلیدواژه ها:

تفسیر ساختاری ، غرض سوره ، سوره بقره ، یهود ، حضرت ابراهیم (ع)