اراضی سوخته و فرآیند تغییرکاربری و توسعه مجدد آنها در شهرها

اراضی سوخته مکان هایی هستند فاقد معنا و نماد در دل شهرها، مکان هایی بی روح که قابل درک برای عموم جامعه نیستند و به همین واسطه در حوزه ی بی مکانی قرار می گیرند. امروزه استفاده ی مجدد از این اراضی رو به افزایش است. یکی از دلائل این امر آن است که ساختمان ها همواره جهت حفظ پیوستگی فرهنگی و تاریخی منابع با ارزشی به شمار آمده اند و در حفاظت از آنها کوشش شده است. همچنین با این عمل از هدر رفتن منابع اقتصادی جهت تخریب و ساخت ساختمان های جدید، نیز جلوگیری می شود. عرصه های بازیافتی، فضاهایی وسیع و فرصتی طلایی هستند که می توانند در جهت فعال نمودن فضاهای عمومی شهری، که این نیز از معضلات و کمبودهای شهری می باشد، مورد بهره قرار گیرند. در کشورهای مختلف، توسعه مجدد اراضی سوخته و بهره مندی کاراتر از زیرساخت های موجود در آنها روشی است به منظور مقابله با اثرات منفی این اراضی که از جنبه های مختلف تاثیرات مثبتی دارد. در مقاله حاضر، ضمن مروری بر ویژگی های اراضی سوخته ، نگاهی به روند توسعه مجدد آنها شده است و در نهایت نتایج تحقیق قابل تبدیل به فرآیندیبرای توسعه مجدد این اراضی می باشد. مقاله پیشرو حول محور برنامه ریزی مدیریت و طراحی شهری است. هدف این تحقیق بررسی و شناخت اراضی سوخته و ارائه راه حلی برای توسعه مجدد آنها در دل شهرها است. روشی که در این تحقیق به کار گرفته شده است با توجه به کنکاش در نظریه هایی از صاحب نظران، به صورت توصیفی- تحلیلی و روش جمع آوری اطلاعات به صورت اسنادی و کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

بیمکانی ، توسعه مجدد ، اراضی سوخته ، عرصه های بازیافتی