تعیین معیارهای کیفی در ارتقاء حس تعلق به مکان برای ایجاد شهر پایدار

در دهه های گذشته تعیین راهکارهایی برای توسعه پایدار شهری، از محورهای اساسی بحث ها در سطح جهانی بوده است. اما توجه بیشتر در زمینه عوامل زیست محیطی و اقتصادی بوده تا بعد اجتماعی پایداری. در سطح معماری و طراحی شهری، بدون توجه به نیازهای انسان در زمینه ایجاد فضاهای با کیفیت برای ایجاد الگوهای رفتاری مناسب تا رسیدن به بالاترین سطح نیازهای عالی انسانی و حصول به انسان پایدار و در نتیجه توسعه پایدار ممکن نخواهد بود.بدین منظور برای رسیدن به محیط های با کیفیت یکی از معانی مهم حس تعلق به مکان می باشد که باعث شکل گیری پایه های ارتباطی قوی انسان و محیط می باشد. برای دستیابی به این منظور به دنبال معیارهای کیفی در ایجاد این حس پرداخته شد. در این تحقیق با مرور متون و منابع و تلاش در جهت یافتن معیارهای کیفی در ارتقاء حس تعلق به مکان در هر کدام از سه جنبه عوامل ایجاد کننده حس تعلق به مکان یعنی عوامل ادراکی- شناختی، اجتماعی -عملکردی و انسانی- عاطفی انجام شد. در سطح عوامل ادراکی شناختی با ایجاد تصویر ذهنی مطلوب با خوانایی، حس زیبایی شناسی و کاراکتر مکان و در سطح عوامل اجتماعی عملکردی با ایجاد رضایتمندی از مکان، بوسیله امنیت، ایمنی و تعلق به جمع داشتن با ایجاد فضاهای عمومی کارا و در سطح عوامل انسانی عاطفی با دستیابی بههویت انسانی از طریق ایجاد قلمرو و خلوت و استفاده از نمادها و نشانه ها و ارزشها و عقاید مردمی در رسیدن به پایداری اجتماعی راهکارهایی ارائه گردید.

کلیدواژه ها:

حس تعلق به مکان ، شهر پایدار ، انسان پایدار ، توسعه پایدار اجتماعی