تأثیر هرمنوتیک در روش های طراحی معماری متأثر از زمینه

مقاله حاضر در جستجوی چگونگی تأثیر علم هرمنوتیک در خوانش معماری به وسیله ی روش های طراحی معماری وابسته به بستر یا متن پروژه می باشد. روش های طراحی ذکر شده در این پژوهش دارای مفهوم طراحی مشترکی هستند، و آن مفهوم «متن معماری» میباشد. در این راستا با تعریف هرمنوتیک و همچنین رابطه آن با موثر، اثر و مخاطب در یک اثر هنری، پژوهشگر تلاش میکند تا این عوامل را در بازخوانی و تولید معماری نشان دهد. بازشناسی روش های طراحی معماری متأثر از علم هرمنوتیک در خوانش متن شان، یکی دیگر از اهداف محقق در این پژوهش بوده است. روش طراحی معماری مورد مطالعه در این تحقیق عبارتند از: زمینه گرایی، توسعه گرایی، پالیمپسست و مقیاس گذاری و انطباق. استفاده از منابع و اسناد کتابخانه ای در جمع آوری اطلاعات و سپس تحلیل و بررسی این اطلاعات و همچنین ارائه نمونه های موردی مربوط به روش های طراحی معماری مذکور، روش این پژوهش بوده است. از نتایج قابل پیش بینی این تحقیق می توان به توصیف روش های طراحی زاینده در تولید فرم ها و کالبدهای معماری و شهرسازی از طریق تفسیر و خوانش متن موجود اشاره کرد. با استفاده از مفاهیم این روش ها می توان در بافت های تاریخی از روش های زیر در طرح معماری بهره برد: 1- استفاده از آثار و بقایای قدیمی یا حتی توصیفات آن به عنوان ایده، ساختار یا زیرنقش طرح جدید. 2- طراحی اثری حاوی روح، مفاهیم، کارکرد یا خاطرات بنای پیشین.

کلیدواژه ها:

هرمنوتیک ، متن معماری ، زمینه گرایی ، منطقه گرایی ، پالیمپسست