سیرتحول و الگوی شکلگیری منطقه یوسفآباد

برنامه ریزان جغرافی دانان شهری و اقتصاد دانان نظریاتی را در مورد ویژگی های الگوهای شهری بیان کرده اند. نظریات الگوهای شهری مرتبط به موقعیت اندازه فضای شهرها با توجه به رابطه آنها با یکدیگر و مناطق پیرامونشان است. هر شهر می تواند در الگوهای مختلفی رشد نماید. چگونگی رشد هر شهر به محدودیت ها به ویژه محدودیت های طبیعی و امکانات آن و سیاست های برنامه ریزی که برای آن در نظر گرفته می شود بستگی دارد. تحولات تکنولوژیکی، سیاسی، اقتصادی-اجتماعی در قرن حاضر و بهویژه در نیم قرن اخیر، مناطق شهری کشور ما شاهد تغییرات قابل ملاحظه ای از لحاظ تعداد، حجم جمعیت و محدوده ساخت و ساز بوده است. چنین رشد سریعی در مناطق شهری با تغییرات قابل ملاحظه در نحوه توزیع فضایی فعالیت ها، جمعیت، ساختار کالبدی و الگوهای شکل شهری همراه بوده است. به همین خاطر با توجه به توسعه روز افزون شهرها و جلوگیرى از رشد بی رویه و بی قاعده آنها، طرح هاى بسیارى ارائه گردیده است تا بتواند به طرح و نقش هاى منطقى براى شهرها بینجامد. در این راستا منطقه یوسف آباد انتخاب شده است تا با بررسی تحلیلی- توصیفی به روش شکل گیری آن پی برده شود. در این مقاله با بررسی سیر تحول رشد و توسعه شهری منطقه در یک بازه زمانی 50 ساله متوجه تغییر الگوی توسعه شهری از شعاعی به تلفیق شعاعی – شطرنجی می شویم که در بخش های جدید الاحداث به فرم های شطرنجی ختم می شود.