کارکرد رویکرد الگوریتمیک در معماری دیجیتال و تاثیرآن بر روند طراحی معماری

از آنجا که تابه حال چارچوب تئوری دقیقی وجود نداشته که بتواند برنامه جامعی برای آموزش معماری دیجیتال ارائه دهد، این مقاله بدنبال بررسی روشی در طراحی است که بر پایه ایده ای متشکل از توابع قابل اندازه گیری شکل می گیرد. این روش یک ایده کلی از طراحی دیجیتال ارائه می دهد که پی آن می توان به شناخت روش هایی از طراحی دیجیتال توأم با درک منطقی آنها رسید. طی سال های اخیر مطالعه در هندسه بدیع و نوآوری در آن به موضوع مهمی در معماری معاصر تبدیل شده است. همزمان با قرن بیست و یکم که دوره جدیدی برای طراحی معماری محسوب می شود، نرم افزارهای رایانه ای این نظریه فرم یابی را پیشرفت داده اند. طرح هایی که کامپیوتر به معمار پیشنهاد می دهد، اینک بعنوان همکار طراح در یافتن فرم و شکل مناسب به معمار کمک می رساند و روند طراحی معماری را نیمه خودکار یا اتوماتیک کرده است. فرم یابی پارامتری با مولفه ای به معنای روند پیش گرفته با بهره گیری از متغیرهای قابل تغییر همراه با معرفی دسته ای از قوانین که توصیف کننده ایرادات و موانع پیش گرفته با بهره گیری از متغیرهای قابل تغییر همراه با معرفی دسته ای از قوانین که توصیف کننده ایرادات و موانع شکل و فرم می باشد که ایجاد کننده و اشکال سه بعدی بر اساس داده های کاربرمی باشد. بکارگیری طراحی سه بعدی در حجم گسترده همچون طراحی برج ها نه تنها جایگزین فرایند طراحی هندسی مطلوب است، بلکه جایگزین مراحل اولیه روند طراحی نیز گردیده است. کاربرد این روش ها آنچنان شایع و فراگیر شده است که در حال حاضر مکتب طراحی الگوریتمیک در تمامی مقیاس ها از معماری تا طراحی داخلی و طراحی شهری و مباحث سازه ای به چشم می خورد و هرچقدر پروزه بزرگتر باشد، توانایی ممتاز این مکتب برای به وضوح بیان کردن پیچیدگی برنامه آن مسلم تر و مشخص تر خواهد شد. معماری الگوریتمیک باعث القاء یک جنبش جمعی جدید شده، از طرافی در مقابل این پیشرفت و توسعه منجر به ایجاد مسائل جدیدی در عرصه طراحی و اجراء شده و سازه های ساختمانی به شدت تحت تأثیراین طراحی قرار گرفته اند و آن را وارد فاز جدیدی از تقسیم سازه ای نموده است. در روند طراحی الگوریتمیک اجتناب کردن از اصول هندسی انعطاف ناپذیر مثل مربع ها و مثلث ها و دوایر و اجتناب از تکرار اجزاء مورد توجه قرار گرفته است و تمام اشکال بگونه ای درنظر گرفته می شود که بسیار نرم و انعطاف پذیر هستند. این مقاله به بررسی جایگاه و شکل سازه در طراحی الگوریتمیک در معماری می پردازد و کارکردهای این رویکرد معماری را در طراحی دیجیتال مورد بررسی و مقایسه قرار می دهد و میزان نفوذپذیری سازه در معماری الگوریتمیک را می سنجد.

کلیدواژه ها:

رویکرد الگوریتمیک ، معماری دیجیتال ، مدل عملکردی