معماری بافتهای تاریخی و نقش آن در توسعه پایدار شهری مطالعه موردی شهر مجن

شکل گیری معماری بومی هر سرزمین ریشه در ادب، فرهنگ و ویژگیهای محیطی آن سرزمین دارد. هنرمعماری در ایران از سابقه ای کهن برخوردار بوده بطوریکه اصول معماری و آثار ارزشمند تاریخی به یادگارمانده از نیکانمان در برخی از شهرهای کشور همراه با جلوه های زیبای زندگی سنتی ، فرصت مناسبی را برای بررسی معماری سنتی و تأثیر آن بر توسعه پایدار ایجاد نموده است . از عوامل تاثیرگذار در سمتگیری توسعه پایدار، استفاده بهینه از منابع و هدایت سرمایه گذاری ها است لذا احداث ساختمانهایی که با رعایت اصول و معیارهای آب و هوایی یک منطقه ، در برابر عوامل نامساعد جوی عملکرد خوبی داشتهباشند و بطور طبیعی انسان را از شرایط آب و هوایی سرد و گرم محافظت نماید علاوه بر حفظ منابع طبیعی، هویتهای بومی و محلی را تقویت خواهد نمود و امکان رشد اقتصادی و ترویج گردشگری به عنوان یکی از کانون های جذب درآمد و فعالیت های اقتصادی، جهت رسیدن به توسعه پایدار را فراهم می نماید. هدف از این پژوهش بازشناسی پتانسیل های موجود در بافت با ارزش شهر مجن با محوریت معماری بومی این منطقه در جهت طراحی پایدار در زمینه های حفظ منابع ، آب و محیط می باشد. لذا سعی شده - ضمن درک اصول معماری با ارزش این منطقه و معرفی آن به عنوان بناهای پایدار که کمترین اثر مخرب را بر محیط طبیعی مجاور خود داشته است ،راهکارهای لازم جهت تأثیر هر چه بیشتر آن در جهت توسعه پایدار شهری ارائه گردد

کلیدواژه ها:

پایداری شهری ، بافت تاریخی ، توسعه پایدار