نهج البلاغه، تجلی عالیترین شیوه های تربیتی

تربیت از مباحث مورد توجه همه ادیان در طول تاریخ بوده است و دارای ابعاد مختلفی است. تربیت فرآیند رشد همه جانبه شخصیت وسوق دادن وی به سوی ارزش های والای انسانی را مورد توجه قرار می دهد. اصلاح فرد و جامعه بستگی به تدوین و ارائه راهکارهایتربیتی، هماهنگ با فرهنگ و اهداف متعالی آن جامعه دارد و از آنجا که فرهنگ کشور ما برگرفته از آموزه های الهی و دینی است، برپیروان این مکتب خصوصاً اولیای تربیتی لازم است به حیاتی ترین مقوله انسانی یعنی تربیت و روش های آن توجه ویژه نمایند، زیرا که سعادت و شقاوت افراد یک کشور در نتیجه تربیتی است که می یابند. لذا ضروری است شیوه های تربیتی مطلوب و منطبق بر قرآن کریم و سیره پیشوایان دین، تشریح و راهکارهای عملی و علمی تربیت تبیین شود. در متون اسلامی، در مورد شیوه های تربیتی نظر واحدی وجود ندارد. برخی دامنه آن را به سیاست های اجرایی نظام گسترش می دهند و بعضی دیگر آن را به تعامل مربی و متربی، یا اقدامات متربی در راستای تربیت خویش محدود می کنند، مقاله حاضر به معرفی روش هایی می پردازد که ناظر به تعامل بین مربی و متربی هستند. در ارائه راهکارها و روش های تربیتی در مقاله حاضر، به ابعاد عاطفی و درونی انسان ها توجه شده است و برای نیل به این هدف، ابتدابه ارائه تعریف تربیت پرداخته و آنگاه اصول و شیوه های تربیتی را بر مبنای سخنان امام علی )ع( در نهج البلاغه، استخراج و به طور اختصار مورد بحث قرار می دهد. روش های مذکور عبارتند از: اسوه سازی، تکریم و عزتمندی مقربی، یاد مرگ، عبرت آموزی، دوست یابی، امر به معروف و نهی از منکر، عفو و گذشت و مهربانی و تغافل.

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، تربیت ، روش های تربیتی