پیش بینی رضایت از زندگی مادران کودکان مبتلا به ناتوانی ذهنی بر اساس تابآوری و خودکارآمدی در شهر تهران

هدف اصلی انجام پژوهش بررسی رابطه تاب آوری و خودکارآمدی با رضایت از زندگی مادران کودکان مبتلا به ناتوانی ذهنی شهر تهران بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران کودکان مبتلا به ناتوانی ذهنی شهر تهران در سال1393 بودند ، که از میان آنها 250 نفر با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری در این پژوهش سه پرسشنامه خودکارآمدی شرر ) 1998 ( ،تاب آوری کانر و دیویدسون) 2003 ( و رضایت از زندگی داینر) 1985 ( بودند. تحلیل داده ها در این پژوهش در بخش توصیفی بوسیله فراوانی ، درصد ، میانگین و انحراف معیار و در بخش استنباطی از طریق همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیری صورت پذیرفت. نتایج حاصل ازعملیات آماری نشان داد که بین رضایت از زندگی مادران کودکان مبتلا به ناتوانی ذهنی با خودکارآمدی آنانهمخوانی وجود دارد و با افزایش رضایت از زندگی مادران کودکان مبتلا به ناتوانی ذهنی ، خودکارآمدی آنان نیز افزایش می یابدP<0/01. و در بخشی دیگر از یافته ها نشان داده شد که رضایت از زندگی مادران کودکان مبتلا بهناتوانی ذهنی با تاب آوری آنان همخوانی وجود دارد و با افزایش رضایت از زندگی مادران کودکان مبتلا به ناتوانی ذهنی ،تاب آوری آنان نیز افزایش می یابP<0/05 .و آخرین یافته این پژوهش نشان داد که می توان با استفاده از نمره تاب آوری میزان رضایت از زندگی این مادران را پیش بینی کرد

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، تاب آوری ، رضایت از زندگی