بررسی و پیش بینی تاب آوری بواسطه خودتنظیمی هیجانی در دانش آموزان دختر دبیرستانی مقطع اول

نوجوانی مقطع بسیار حساسی در دوران رشد تلقی می شود و عوامل خطرزا و استرس آور بیشتر از هر زمان دیگری نواجوانان را تهدید میکند. یکی از مولفه های بهداشت روانی در نوجوانی تاب آوری است. تاب آوری به عنوان مجموعه ایی از توانمندی ها و ظرفیتی برایمقاومت در مقابل عوامل خطرزا و استرس آور و بهبود و بازگشت به حالت طبیعی می باشد. یکی از عوامل مفروض در تاب آوریخودتنظیمی هیجانی است. تنظیم هیجان شامل ارزیابی اتفاقات استرس زا در رابطه با تهدیدآمیز بودن یا نبودن آن ها و راه های مقابله با استرسورهاست. از این رو هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه خود تنظیمی هیجانی با تاب آوری بود. این پژوهش ار نوع توصیفی - همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه مدارس مقطع اول دبیرستانی دخترانه شهرستان خمینی شهر بود. از طریق نمونه گیری تصادفیخوشه ایی یک دبیرستان انتخاب و از طریق نمونه گیری نسبیتی از چهار کلاس دبیرستانی با نسبتی ثابت 100 نفر انتخاب شدند. گروه نمونه پرسشنامه های خودتنظیمی گروس و جان) 2003 ( و تاب آوری کانر و دیویدسون) 1999 (را تکمیل نمودند. داده ها از طریق SPSS20 و با روش رگرسیون چند متغیری بررسی و تحلیل شدند. نتایج نشان داد بین تاب آوری و تنظیم هیجانی رابطه معناداری وجود نداردو تنظیم هیجانی توانایی پیش بینی تاب آوری را نداشت. اما تحلیل رگرسیون چند متغیری با روش ورود برای زیر مقیاس های تنظیم هیجانی)ارزیابی مجدد و سرکوبی( نشان داد که فقط زیرمقیاس ارزیابی مجدد توان پیش بینی تاب آوری را داشت. با توجه به نتایج به دست آمده می توان استنباط نمود که آموزش ارزیابی مجدد موقعیت و هیجان مرتبط با آن می تواند مقاومت افراد در برابر شرایط ناگوار را افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

نوجوانی ، تاب آوری ، تنظیم هیجانی