تبیین نظریه ی آشوب در مدیریت استراتژیک

واژهی آشوب، به طور سنتی به عنوان بینظمی و فقدان هر گونه ساختار یا نظم تعریف میشود. تعریف جدید آشوب اشاره بر آن دارد که بینظمی ممکن است که صرفاً سطح بالایی از پیچیدگی باشد که شاید از فرآیندهای قطعی ناشی شود . تصمیم گیری محور اصلی مدیریت است و سایر ارکان مدیریت، متکی به آن هستند. در آشوب ممکن است نیاز به تصمیم هایی باشد که هرگز نمیتوان از تبعات آن آگاه بود . در نظریه ی آشوب، بینظمی بر همه ی عرصه های علمی سایه افکنده است که مدلهای تصمیم گیری در این نظریه نیز از این قاعده مستثنی نیستند . تئوری آشوب بر خلاف واژه ی درهم ریختگی و آشوب، در پی یافتن نظمی از پی بینظمی است. این تئوری بیان میدارد پیشبینی بلندمدت امری است بیهوده و مخدوش و باید روی تصمیم کوتاه مدت تمرکز کرد. در سازمانها نیز ارزشهای سنتی موجود به نفع ارزش هایی که بر نوآوری، تعارض، تحلیل، اشراق و خلاقیت تأکید دارند باید کنار روند؛ و این روی نخواهد داد مگر آنکه فرهنگها به صورت عمده تغییر یابد. مدیریت استراتژیک تلاشی است برای درک و کنترل سازمان، که در محیط کلان صورت میگیرد و بر نوعی مدل برنامه ریزی استوار است که تقریباً جهان شمول بوده وچارچوبی برای ارزیابی سازمان وآینده ی آن تعریف میکند . در نظر گرفتن سازمانها به عنوان سیستم غیرخطی، نوعی جدید از فرآیند برنامه ریزی استراتژیک فراهم میکند. یک سازمان موفق معمولاً سازمانى برخوردار از نظام بازخورد غیرخطی پویا است که مدیریت آن برای تغییر در ناحیه ی آشفتگى دست به اقدام میزند و با بهره گیرى از خودسازماندهى، به طور خلاق سازگارى پویایى در عرصه هاى کارکردى سازمان و خرده سیستم هاى داخلى و تعاملات بیرونى آن برقرار میکند . تئوری آشوب را می توان پارادایمی جدید دانست که کاربردهای زیادی برای هر علمی در پی داشته است. در این مقاله، ضمن توصیف چهار ویژگی عمدهی این تئوری، بازتاب آنها در مدیریت بیان خواهد شد.

کلیدواژه ها:

نظریه ی آشوب ، نظم در بینظمی ، مدیریت استراتژیک ، تصمیم گیری