توسعه مجدد بافت های فرسوده واراضی سوخته درایران (نمونه موردی: کلان شهرشیراز)

کمبودفضابرای توسعه، خصوصا دربافت های میانی ومتراکم شهرهای بزرگ یکی از چالش های مهم برنامه ریزی شهری است.درشرایط کمیابی فضا، استفاده از تمام توانمندی های موجودوبهینه سازی بهره برداری فضا، اصلی اساسی است که درقالب توسعه درون زا مطرح شده است .درکشورهای مختلف، توسعه مجددوتغییرکاربردهای بافت های فرسوده و اراضی سوخته وبهره مندی کاراتر اززیرساخت های موجوددرآنها روش است به منظورمقابله بااثرات منفی این اراضی. توسعه ی مجددوبرنامه ریزی مجدد کاربری این گونه اراضی، خودفرایندی پیچیده داردودرکشورهای مختلف، متفاوت است.هدف ازتغییرکاربردی اینگونه اراضی استفاده مجدد ازساختمان های موجوددرجهت فعالیت های عمومی وهمچنین جلوگیری ازمتروک شدن آن ها باتوجه به ارزش اقتصادی بالاوحفظ پیوستگی تاریخی شهروجلوگیری ازبی هویت شدن وازدست د ادن خاطرات جمعی شهرهاودرنهایت رفع آلودگی وفرسودگی وتزریق کاربری جدید به این ارضای می باشد. درمقاله حاضر، ضمن مروری برمفهوم توسعه درون زاوفرسودگگی ، نگاهی به اهمیت وروندتغییرکاربری این گونه اراضی شده است.روش تحقیق به صورت توصیفی- تحلیلی وشیوه گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی وکتابخانه ای است ودرنهایت نتایج تحقیق قابل بتدیل به الگوی ساماندهی بافت فرسوده برای کلان شهر شیرازمی باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه درون زا ، فرسودگی ، توسعه مجدد ، تغییرکاربری ، اراضی سوخته ، شیراز