آموزش تاب آوری بر شادکامی مردان ناتوان جسمس-حرکتی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی تا باوری بر شادکامی مردان ناتوانی جسمی - حرکتی بود. روش: این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری پژوهش را کلیه مردان ناتوان جسمی - حرکتی تحت پوشش بهزیستی شهر کامیاران در سال 95-1394 تشکیل می دادند که از میان آنها با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر انتخاب شده و به طور تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین گشتند. شرکت کنندگان گروه آزمایش آموزش تا باوری را طی هشت جلسه دریافت نمودند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه شادکامی اکسفورد استفاده شد. داده ها و روش آماری کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که فرضیه پژوهشی مبنی بر اثربخشی آموزش تا با وردی و شادکامی مردان ناتوان جسمی - حرکتی مورد تأیید قرار گرفته است و شرکت کنندگان گروه آزمایش نسبت شرکت کنندگان گروه کنترل در پس آزمون به طور معنی داری شادکامی بیشتری داشتند بنابراین می توان نتیجه گرفت که آموزش طابا و دیگر افزایش شادکامی مردان ناتوانی جسمی - حرکتی وسیع معنی داری دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش تاب آوری ، شادکامی ، مردان ناتوان جسمی-حرکتی