بررسی شکل پذیری اتصالات چسبی متشکل از لمینت های GFRP و چسب های شکل پذیر

اتصال چسبی یک روش جایگزین برای روش های سنتی مانند جوشکاری و پرچ کاری می باشد که دارای حیطه کاربردی وسیعی در صنایع الکترونیکی، خودرو، هوایی و ساختمان می باشد. طراحی این نوع اتصالات با قابلیت اطمینان مطلوب، نیازمند حصول دانش کامل از مقاومت اتصال در مقابل خرابی می باشد. تحلیل اتصال با استفاده از یک مدل المان غیرخطی انجام شد تا تاثیرات شکل پذیری چسب روی سختی و ظرفیت اتصالات چسبی با دو لبه ی هم پوشانی در مقیاس کامل و شامل لمینت های پالتوره شده ی ترد GFRP آنالیز شود. حالات تنش محاسبه شده در محل گسیختگی در درون پلیت ها نشان داد که پلاستیسیته ی چسب های شکل پذیر باعث توزیع یکنواخت بار می شود و به افزایش ظرفیت اتصال می انجامد. اتصالات سخت و شکل پذیر با توجه به نسبت مدول چسب به مدول پلیت تعریف می شوند. اتصالات شکل پذیر سختی کمتری نسبت به پلیت ها نشان می دهند، در حالی که اتصالات سخت پیوستگی در سختی سازه ای را حفظ می کنند. کرنش های محوری در راستای پهنای اتصال تقریبا بطور یکنواخت توزیع می شوند و در نتیجه یک تحلیل دو بعدی را ممکن می کنند.

کلیدواژه ها:

اتصالات چسبی ، پروفیل هایGFRP ، پالتروژن ، چسب ، کمپوزیت