جایگاه هنر در معماری اسلامی ایران

منظور از هنر و معماری اسلامی، همان هنر و معماری سرزمینهای خاورمیانه آفریقای شمالی هند شمالی و اسپانیا است که از آغاز قرن هفتم میلادی تحت حاکمیت مسلمانان قرار گرفتند تعریفهای گوناگونی به منظور تبیین معماری اسلامی ارایه دشه اند، که اغلب جنبه های مادی و ظاهری موضوع را مورد توجه قرار داده هاند. پیشنهاد این مقاله رویکرد حکمی به معماری اسلامی است براساس چنین نگرشی انچه میان مخاطب و پدید اورنده ی اثر هنری، به عنوان واسطه قرار می گیرد رسانه ای از آموزه های معنوی و مکلات روح انگیز الهی است معمار سالکی است که با رشد معنوی و کسب فضایل اخلاقی ابزار توسعه ی فیض الهی را در کالبد جهان مادی ممکن می سازد و با کسب شناخت حقیقی از جهان هستی به مرتبه فنای فی الله رسیده جریان حکمت الهی رادر وجود خویش بازپروری می نماید. نگرش حکمی به معماری اسلامی در این اصل نگرشی درون زاست. نگرشی که میتواند موجبات باز تعریف یک معماری اسلام پیشرو را فراهم آورد. اینده معماری اسلامی تنها در سایه چنین رویکردی قابلیت تعریف می یابد نگرشی که تبلور عینی ان را میتوان در شیوه اصفهانی به خوبی مشاهده نمود.

کلیدواژه ها:

هنر ، معماری اسلامی ، مسجد ، گنبد ، خانه ، چهار ایوان ، آتشکده