انضمام در زبان فارسی از نگاه گذرایی پیوستاری

«انضمام)) اسم یکی از فرآیندهای واژه سازی در نظر گرفته شده که در زبانهای مختلف عمکردی یکپارچه و واحد نداشته و از نظر نحوی نمود متفاوت دارد. اسم منضمشدد لدر موررلد مشخصه هایی نظیر معرفگی و مشخص بودگی، بی نشان شده و حرف تعریف، اشاره یا نشانهٔ حالت نمی گیرد.هدف این تحقیق، یافتن راهی برای تبیین پدیده انضمام در زبان فارسی و دلیل وقوع آن است که است بتوان با توسل به آن در مورد انضمامی یا غیر انضمامی بودن ساختهای موجود تصمیم گرفت. در این راستا، سعی شده به فرآیند انضمام از منظر ارتباط آن با گذرایی نگریسته شود. از این منظر میتوان منضم شدن اسم را در قالب درجات گذرایی و نیز حضور یا عدم حضور مؤلفه های گذرایی د مورد بررسی قرار داد. نتایج بررسی دادهها حاکی از این است که از میان مؤلفه های گذرایی دو مؤلفهٔ مهم فرد تیت مفعول و تاثیرپذیری مفعول در رخ دادن پدیدهٔ انضمام نقش دارند. البته نمود نیز به دلیل ارتباط با تأثیرپذیری، نقشی غیر مستقیم در این پدیده دارد. بنابراین، انضمام را می بایست یکی از گونه های کاهش گذرایی در نظر گرفت که در نتیجهٔ پایین بودن دو مؤلفهٔ فردیت و تأثیرپذیری مفعول در بند گذرا رخ میدهد. تفاوتهای ساختاری انضمام از نمونهٔ اعلای گذرا نیز ناشی از انحراف از این نمونهٔ اعلا و عدم حضور مؤلفه های مورد بحث است..

کلیدواژه ها:

انضمام ، کاهش گذاریی ، مؤلفه های گذرایی ، فردیت مفعول ، تأثیرپذیری مفعول