تعامل تلفظ و نگارش ارتباط بین مشکلات تلفظی و خطاهای نگارشی فارسی اموزان غیرفارسی زبان

آنچه در پژوهشهای انجام شده در حوزهٔ آموزش زبان فارسی بیشتر دیده می شود، جدایی آموزشی تلفظ از آموزشی نگارش است. در این پژوهش، با تمرکز بر خطاهای زبانی زبان آموزان فارسی در حوزهٔ آواها، به بررسی رابطهٔ بین خطاهای تلفظی موجود در گفتار آنان با خطاهای موجود در نوشتار همان زبان آموزان پرداخته ایم. با این بررسی در صددیم تا نشان دهیم این دو حوزه اندرکنش های فراوانی داشته و تقویت یکی به معنی تقویت دیگری است. ابتدا دادههای جمع آوری شده از گفتار شفاهی زبان آموزان را فهرست و موارد تکرارشونده در حوزه های واکه، همخوان و نیز فرایندها را استخراج کرده و برای هر مورد نمونههایی را به دست دادهایم. سپس در مراحل بعدی از زبان آموزان درخواست کردیم تا انشاهایی در موضوعات مختلف تحریر کنند. خطاهای استخراج شده از این دادهها را با میزان فراوانی در نمودارها ارائه نمودهایم. مقایسه صوری این جداول با انواع خطاهای شفاهی و نیز تحلیل آماری نشان میدهد که خطاهای نوشتاری در حوزهٔ تلفظ ناشی از خطاهای توانشی زبان بوده و تنها یک سهو کنشی در حوزهٔ تولید محسوب نمی شود. اثبات فرضیهٔ ارتباط معنادار بین خطاهای تلفظی و خطاهای نگارشی به این نتیجه رهنمون میشود که املا و تلفظ، دو روی یک سکه هستند. با این نتیجه و با بهرهگیری از رویکرد ارتباطی، پیشنهاد می کنیم در آموزشی و نگارش کتابهای درسی زبان فارسی به غیر فارسی زبانان، تدریس همزمان تلفظ و نگارش، مورد نظر قرارگرفته و به این دو حوزه به مثابه آیینهٔ یکدیگر توجه شود.

کلیدواژه ها:

تلفظ ، نگارشی ، خطا ، آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان ، رویکرد ارتباطی