نشان داری آغازگر در زبان های فارسی و انگلیسی براساس رویکرد دستور نقشگرای نظام مند

پژوهش حاضر با هدف بررسی مقابلهای نشان داری آغازگر در متون پزشکی فارسی و انگلیسی به نگارش درآمده است. این مقاله بر آن است تا وجود افتراق و اشتراک زبان فارسی و انگلیسی را از نظر نشان داری آغازگر مشخص کند. پژوهش برپایهٔ دستور نقشگرای نظام مند هلیدی انجام شده و فقط, فرانقش متنی در آن مورد نظر است. برای انجام آن، کتاب ها و مقالههایی از متون پزشکی انتخاب شده که پیکرهای شامل هزار بند از متون نوشتاری فارسی و انگلیسی را تشکیل داده است. این تحقیق به روش با است. توصیفی - تحلیلی انجام شده است. نتایج نشان میدهد در متون پزشکی فارسی، افزودههای حاشیهای با بسامد وقوع بالا در جایگاه آغازگر قرار می گیرند. این بسامد وقوع بالا می تواند بیانگر این نکته باشد که وقوع افزوددهای حاشیهای در جایگاد مورد نظر در زبان فارسی نشان دار به شمار نمیاید. به نظر میرسد زبان فارسی در متون پزشکی از آرایش سازهای متفاوتی در مقایسه با زبان انگلیسی برخوردار است و برخلاف زبان انگلیسی، در مقولهٔ نشان داری کاملاً از نظریهٔ هلیدی پیروی نمی کند. همچنین، این مقاله نشان می دهد ویژگیهای ضمیر اندازی و نداشتن آرایش واژگانی ثابت، از نظر نشان داری، فارسی را ؛از انگلیسی متمایز میکند. نشان داری آغازگر در فارسی و انگلیسی علاوه بر تفاوت های زبانی، متأثر از :عوامل دیگری از قبیل سبک متن (قلم خاصی نویسنده)، فرم نوشتار (کتاب، مقاله و غیره)، ارتباط بین بند و متن، تأکید، تقابل و ژانر متن است. از آنجایی که عوامل یادشده در فارسی و انگلیسی بر نشان داری آغازگر مؤثرند، میتوان آنها را وجود اشتراک این دو زبان در این حیطه دانست؛ درحالی که تفاوتهای زبانی (ساختار فارسی و انگلیسی) به وجود افتراق در نشان داری آنها اشاره دارد.

کلیدواژه ها:

آغازگر زبان انگلیسی ، آغازگر زبان فارسی ، آغازگر نشان دار ، رویکرد نظاممند ، وجوه اشتراک و افتراق