بررسی اعتدال در نهج البلاغه

اسلام دین اعتدال است و آموزه های آن سرشار از تاکید بر اعتدال، جامع نگری، همه سو اندیشی و لزوم به دور بودن از افراط و یکسو نگری است. پیامبر خدا که ایین الهی را برنامه تکامل مادی و معنوی معرفی کردند بر جامعیت و کماال ان در اشاتمال بر مصالح فردی و اجتماعی تاکید می ورزیدند. افراط و یکسو نگری را بزرگترین خطر امت و آفرینش تلقی می کردند و بار ایان حقیقت، بارها در طول حیات پر بارشان تاکید ورزیده اند. کمال انسان در تعادل و توازون اوست. ادمی با دارا بودن استعدادهای گوناگون، زمانی انسان کامل است کاه هماه استعدادهای خویش را در حد متعادل و متوازن رشد دهد و شکوفا سازد.به کوتاه سخن انسان کامل کسی است که همه ارزش های انسانی در حد اعلی بطور هماهنگ در او رشد کرده است. از این رو ساختار دین و سیره اولیاء در همه ابعاد فردی ، اجتماعی ، سیاسی ، اقتصادی، فرهنگی بر اعتدال که اصل اساسی در تمام ابعاد دین است بنا شده است. نوع پژوهش حاضر کتابخانه ای است که بار مبنای موضوع انتخابی، از روش تحلیلی، تاریخی و نیز توصیفی بهره جسته است.تا با روشن نمودن سیره و سخنان گوهربارحضرت علی (ع) بعنوان یک الگو، به جامعه، و زمامداران معرفی گردد تا سرلوحه کار قرار داده شود و زمینه های اجرای اعتدال در تمام شئون زندگی و جامعه فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

اعتدال ، نهج البلاغه ، حضرت علی(ع) ، میانه روی