عوامل موثر در پیش گیری از دنیازدگی کارگزاران از منظر نهج البلاغه

یکی از آسیب هایی که در متون اسلامی به ویژه در نهج البلاغه بدان توجه و تاکید شده، دنیازدگی است. دنیازدگی به معنای رضایت به دنیای مذموم و سرگرمی به امور دنیوی است. این موضوع از آن جهت حائز اهمیت است که با شناخت دقیق ابعاد و جوانب دنیازدگی در انسان ها و از جمله کارگزاران و مسئولان یک نظام و پیش گیری از آن، می توان به رشد و تعالی جامعه کمک نمود. کارگزاران به علت موقعیت حساس شغلی و عهده دار بودن مسئولیت اداره امور از نقش و جایگاه خاصی برخوردارند. امام علی(ع) نیز به موضوع دنیا توجه خاص نموده و جنبه های منفی آن، ازجمله دنیازدگی را مکرر گوشزد کرده است. پژوهش حاضر با هدف تبیین روش های پیش گیری از دنیازدگی کارگزاران و با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و با تکیه براطلاعات کتابخانه ای، براین مبحث متمرکز شده که با آگاهی لازم از مفهوم دنیا و جایگاه آن در زندگی بشر و با بهره گیری از رهنمودهای بیشتر از نهج البلاغه، راه کارهای پیش گیری از دنیازدگی؛ مورد بررسی قرار گیرد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که از دیدگاه نهج البلاغه، دنیازدگی و دنیاگرایی به عنوان یکی از آفات در جوامع بشری مطرح بوده و کارگزاران به عنوان ماموران اجرایی و حکومتی از این امر، مستثنی نیستند، لذا دنیازدگی کارگزاران با در نظر گرفتن عواملی چون دانش و تخصص، گزینش، کنترل و نظارت، حسابرسی، تامین امنیت شغلی، ارتباط با مردم، ایجاد فضای انتقاد پذیری، یاد معاد، تقوا و... قابل پیش گیری است؛ از این رو، به کارگیری درست، به موقع و اصولی این اهرم ها در جامعه، تاثیر زیادی در کاهش گرایش کارگزاران حکومتی به دنیا و اصل قرار دادن آن در امور خویش خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

امام علی(ع) ، نهج البلاغه ، کارگزاران ، دنیا ، دنیازدگی ، پیش گیری