نیل به توسعه پایدار با برنامه ریزی جامع و کاربردی آمایش سرزمین و تاکید بر نگرش سیستمی

توسعه مفهومی کلیدی است که موضوعات گوناگونی را در اندیشه و رفتار جوامع در ابعاد مختلف فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در بر می گیرد. آمایش سرزمین مبنای طرح ها و برنامه های جامع توسعه بوده و پیوند دهنده ی برنامه ریزی های اقتصادی، اجتماعی و فضایی یا مجممع آنان در قالب برنامه ریزی جامع و در مقیاس ملی و منطقه ای است .آمایش سرزمین با رویکرد همه سونگر در چارچوب توسعه فضایی، سعی دارد با پدیده عدم تعادل های منطقه ای برخورذ کرذه و راه کارهای مناسب را برای تحقق توسعه متوازن، هم جانبه و پایدار در سطح سرزمین، ارائه نماید. در آمایش سرزمین از یافته های اکثریت علوم استفاده می گردد، با این دیدگاه مطالعات و برنامه ریزی آمایش سرزمین، جنبه های مختلف و مولفه های متفاوت طبیعی، اقتصاذی، اجتماعی، سیاسی، امنیتی، زیست محیطی و کالبدی را در بر می گیرد، یعنی از یافته های علوم دیگر بهره گیری می نماید در این راستا جغرافیای کاربردی با دیدگاه رویکرد سیستمی و علم بین رشته ای، در مطالعات و برنامه ریزی آمایش سرزمین بهترین نقش را در ایجاد حلقه ارتباط بین علوم و استفاده از یافته سایر علوم را ایفا می کند. این مطالعه به روش مروری توصیفی تهیه گردیده است. در گردآوری داده ها و اطلاعات از روش کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است و برای تحلیل نهایی داده های گردآوری شده مرتبط با موضوع تحقیق ، مورد شناسایی، بررسی قرار گرفته اند

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، نگرش سیستمی ، برنامه ریزی ، توسعه ، توسعه پایدار