مقایسه نماد پردازیها در دوران صفویه و قاجار)نمونه موردی هشت بهشت و صاحبقرانیه)

نمادها و نشانه ها جزو جدا نشدنی معماری و شهرسازی تمدن های بشر در تمام نقاط جهان بوده است و عقاید و ایدئولوژی های بشری نمود خود را در ساخته هایشان بوسیله صور و مفاهیم به نمایش گذاشته اند. در معماری و شهرسازی ایران نیز نمادپردازی و نشانه گرایی از ویژگی های بارز آن به شمار می آمد. این نمادها و نشانه ها علاوه بر دارا بودن نقش سازمان دهی بین اجزا و عناصر در هر مجموعه، پیوند دهنده معنوی فضاها با استفاده کنندگان آن و هدایتگر انسانها به سوی معبود بودند. زیبایی جاذبه ای است ازلی که هنر، پل ارتباط بین آن و انسان است. درک زیبایی موهبتی است الهی و پایگاهی ذهنی که به عینیت می انجامد و هنر بدون آن کالبدی بی روح و خالی از جاذبه است. ما در معماری سنتی ثروتی داریم به نام فرهنگ که باید آن را بشناسیم و از طریق این شناخت طراحیمان را بهبود ببخشیم. زیباشناسی در معماری ایرانی با تکیه بر فرم و محتوا، حامل ارزش های والای معنوی، ریشه های عمیقی در فرهنگ و اندیشه های این مرز وبوم داراست. دقت در بکارگیری سمبل ها و نمادها در معماری نشان دهنده هویت و حفظ باورهای فرهنگی است و علاوه بر آن تأثیر روحی و روانی مثبتی بر محیط می گذارد، پژوهش حاضر با هدف رهیافت به آفرینش فضاهای با هویت ایرانی با بهره گیری مفهومی از نمادها و نشانه های معماری ایران تدوین شده است. شیوه پژوهش از نوع کاربردی وکیفی واسقرایی است و به روش توصیفی از نوع تطبیقی در رابطه با نمادها و نشانه ها در معماری دوره صفویه و قاجاریه به صورت موردی که در این رابطه دو کاخ هشت بهشت و صاحبقرانیه در نظر گرفته شده است، و با گردآوری از اسناد کتابخانه ای استخراج شده است.

کلیدواژه ها:

معماری ، نماد ، هشت بهشت ، صاحبقرانیه