امکان سنجی استفاده از توسعه میان افزا در بافتهای فرسوده شهری؛نمونه موردی شهر استهبان شیراز

بافت تاریخی و قدیمی شهرهای کشور که اغلب مرکز شهر را تشکیل می دهد، از یک طرف جزء میراث فرهنگی آن بافت محسوب شده و حفظ، بهسازی کالبدی و توانمندسازی عملکردی آنها اجتناب ناپذیر می باشد و از طرف دیگر اغلب این بافت ها با گذشت زمان و عدم توجه و نگهداری مناسب، دچار فرسودگی و اضمحلال کالبدی و عملکردی می گردند. رشد شتابان جمعیت شهرنشین، هجوم جمعیت مهاجر به شهرهای بزرگ، فرسودگی فضاهای کالبدی و آلودگی های زیست محیطی در مرکز شهر منجر به حرکت گروه های توانمند از محلات به سایر بخشهای حاشیه شهر گردیده و در نتیجه فرآیند رکود و تنزل توسعه در این گونه بافت ها افزایش می یابد؛ لزوم پاسخگویی به نیازهای جمعیت شهرنشین و نیز ارائه خدمات شهری، ضرورت به کار گیری تمام توان ها و ظرفیت های موجود شهر را بیش از پیش نمایان می سازد. بدین منظور لازم است تا به جای توسعه و رشد بی رویه شهر، با افزایش متعادل تراکم و تغییر کاربری بناهای قدیمی و آلوده کننده مرکز شهر و برنامه ریزی های صحیح فعالیتی و اقتصادی، به رشد و توسعه پایدار شهر دست یافت. در استفاده از این توسعه انتخاب ابعاد و نقاط مناسب و مطلوب برای توسعه از اهمیت بالائی برخوردار است و شناسایی این نقاط مستلزم درک صحیح از عوامل و مولفه های مرتبط و موثر در توسعه میان افزاست. در این مقاله با هدف رویکرد توسعه میان افزا و شناخت عوامل موثر در پیاده سازی آن با استفاده از تکنیک تحلیل عرصه های مرتبط تصمیم گیری ( AIDA) پرداخته شده و با بررسی دقیق آنها سعی خواهد شد روش های صحیح برای توسعه میان افزا در بافت فرسوده شهر استهبان تبیین شود.

کلیدواژه ها:

توسعه میان افزا ، تکنیک AIDA ، بافت فرسوده ، استهبان