تاثیر عدم مدیریت چرا بر تخریب یافتگی مراتع(مطالعه موردی عباس آباد چوپانان)

چرای دام از عوامل تاثیر گذار بر ساختار جامعه گیاهی، پوشش مراتع و تر کیب گونه های اکوسیستم های مرتعی است. بهره برداری های کنترل نشده و بدون برنامه ریزی و نظارت از طبیعت، منجر به فشار روزافزون بر این منابع خدادادی می گردد. هدف اصلی این تحقیق مطالعه آثار ناشی از عدم رعایت ظرفیت چرایی مراتع در منطقه عباس آباد چوپانان می باشد. به این منظور در کلیه تیپ های مرتعی موجود در منطقه، اقدام به تعیین فاکتورهایی نظیر پوشش مرتع، وضعیت، گرایش، تولید و ظرفیت شد. نتایج 41700حاصل از تحقیق نشان می دهد علی رغم این که ظرفیت مراتع منطقه 12390 واحد دامی در طول یک دوره چرایی است اما به دلیل مدیریت نادرست و غیر اصولی تعداد واحد دامی یعنی در حدود 3/6 برابر ظرفیت مرتع، دام وارد منطقه شده است. همچنین در تمامی تیپ های مرتعی مورد مطالعه، بیشترین پوشش را خاک لخت به خود اختصاص داده و تاج پوشش گیاهان مرتعی، سهم اندکی را شامل می شدند. ارزیابی فاکتورهای دخیل در تعیین وضعیت مرتع در تمامی تیپ های گیاهی منطقه نشان دهنده وضعیت فقیر مرتع بوده و با بررسی پارامترهای مربوط به تعیین گرایش، مشخص گردید گرایش مرتع منفی است. چرای نامتعادل و لگد کوبی بسیار دام در کلیه تیپ های مرتعی منطقه، باعث کاهش شدید گونه های خوش خوراک شده و اکثر پوشش گیاهی منطقه را گونه های غیر خوش خوراک پوشانده است. در واقع مدیریت ناکارآمد منجر به این شده است که مراتع منطقه سیر قهقرایی پیدا کنند

کلیدواژه ها:

تخریب مراتع ، ظرفیت مرتع ، چرای دام ، عباس آباد چوپانان