اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار بر دلزدگی زناشویی

امروزه شیوع ناسازگاری های زناشویی عامل مهمی درسلامت جسمی و روانی زوجین و فرزندانشان شناخته شده است و متخصصین سلامت روان را برآن داشته است که توجه بیشتری به حیطه زوج درمانی داشته باشند. دلزدگی زناشویی حالت خستگی جسمانی، روانی و عاطفی است که به مرور زمان در اثر برآورده نشدن نیازهای فرد در ازدواج بوجود می آید. در این پژوهش به اثربخشی رویکرد هیجان مدار بر دلزدگی زوجین پرداخته شده است. این تحقیق از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون و گروه کنترل است. بدین منظور تعداد 12 زوج که به دلیل تعارضات زناشویی به مراکز مشاوره خصوصی در سطح شهر مشهد مراجعه نمودند، با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه هیجان مدار و کنترل گماشته شدند. در هر گروه 6زوج وجود داشت. در انتخاب آزمودنی ها ملاک هایی از قبیل گذشتن حداقل 3 سال از زندگی زناشویی، نداشتن اختلال بالینی مشخص و داشتن حداقل تحصیلات دیپلم اعمال شد. مقیاس دلزدگی زناشویی پاینز در دو مقطع پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفت. افراد گروه هیجان مدار در ده جلسه ی نود دقیقه ای شرکت کردند و شش زوج دیگر(گروه کنترل) هیچ درمانی را دریافت نکردند. نتایج تحقیق با استفاده از روش های آمارتوصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و همچنین آمار استنباطی(تحلیل کوواریانس یک متغیره و چند متغیره) به دست آمد. نتایج نشان داد که زوج درمانی هیجان مدار باعث کاهش معنادار دلزدگی زناشویی می شود. همچنین، بین گروه هیجان مدار و کنترل در مقیاس دلزدگی زناشویی در دو سطح دلزدگی جسمانی و روانی تفاوت معناداری وجود دارد و درمان هیجان مدار باعث کاهش دلزدگی در این دو سطح گردیده است، اما در سطح دلزدگی عاطفی تفاوت معنادار نیست و تغییری در سطح عاطفی مشاهده نشد

کلیدواژه ها:

زوج درمانی گروهی ، رویکرد هیجان مدار ، دلزدگی زناشویی