تاثیر طراحی معماری بر افزایش قابلیت پیاده روی

امروزه فضاهاى پیاده روى شهرى یکى از مهمترین فضاهاى شهرى و عرصه هاى عمومى در شهرها هستند. پیادهرو ها به عنوان فضاى عمومىو اصلى شهر و نیز حیاتىترین عضو آن شمرده میشوند. پیادهرو هاى شهرى مدت مدیدى است که به عنوان تربیون عمومى شهرى مطرح شده-اند. پیادهروها نیز همانند بسیارى از جنبههاى زندگى شهرى، داراى ساختار اجتماعى و فیزیکى خاص خود هستند. در کشورهاى گوناگون،تلاشهاى زیادى در سطوح متفاوت برنامه ریزى شهرى براى تشویق و تسهیل حرکت در پیاده روها صورت مىگیرد و حمایتهاى دولتى وشهرداریها در این زمینه سهم بسزایى دارند. آنچنان که بسیارى از شهرها به تدوین برنامهها و چشم اندازهاى توسعه شبکه هاى پیاده درمقیاسهاى زمانى متفاوت و به ویژه با چشم انداز قرن بیست و یکم همت گماشتهاند همچنین به دنبال آلودگی هوا، سیاست کاهش استفاده ازوسایل نقلیه شخصی و کاهش سوخت فسیلی، رویکرد برنامهریزی شهری در چند دهه اخیر در جهت احیاء مقوله امکان افزایش قابلیت پیادهمداری در شهرها شکل گرفته است.

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، قابلیت پیادهروی ، عابر پیاده ، هویت