شهر دوستدار معلولین با بررسی اصول طراحی جهانی

بعد از جنگ جهانی دوم و تدوین قواعد برابری فرصت ها توسط سازمان ملل متحد در سال 1993 جامعه دسترسی را به عنوان یک حق مدنی در نظر گرفت.ایالات آمریکا به وضع استانداردهایی در این زمینه پرداخت ،اما مشکلات دسترسی توسط درگاه های وسیع ورامپ ها حل نشد . از سویی استاندارهایی ارائه شده توسط ابعاد ،حداقل یک بهبود عمده در دسترسی برای استفاده کنندگان معلول بود و در بسیاری موارد طراحان حداقل این استانداردها را به حداکثر تبدیل کردند. طراحی بدون مرز یکی از جنبش های بعد از این دوره بود که به دنبال بهبود طراحی با هدف افزایش کیفیت زندگی برای همه،محیط ساخته شدهد را مورد سرزنش قرار داد و به توصیف ساختمان هایی پرداخت که نه تنها برای افراد با صندلی چرخدار،بلکه برای همه افراد با انواع مختلف معلولیت دردسترس خواهد بود.امروزه با وجود گذشت تقریبا سه دهه از این جنبش ،هیچ گونه تاثیری از این جنبش موفق در کشورمان ایران دیده نمی شود و هنوز طراحی بر پایه ابعاد حداقلی اولیه استوار است. این تحقیق به صورت توصیفی تحقیقی ،طراحی جهانی را مورد بررسی قرار می دهد و ضمن بررسی اصول آن به راه کارهای معماری ارائه شده می پردازد که به درک بهتر طراحان از دلایل یک نیاز خاص توسط کاربر،کاهش خطا در قابلیت استفاده در ساخت و ساز استفاده کنندگان از طرح نقش قابل توجهی خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

معلولین ، طراحی جهانی ، معماری معلولین ، شهرسازی معلولین