طراحی هنرستان هنر و معماری در شهر سبزوار با رویکرد معماری سنتی

ویترویوس سه مرتبه برای معماری قائل است: سودمندی، پایداری و ایستایی. معماری سنتی راه حل ها و شیوه های منطقی جهت فراهم نمودن شرایط آسایش انسان را ابداع نموده است.یکی از سمبل های معماری پایدار، معماری سنتی ایرانی است به موضوع هایی اکولوژیکی و کارایی انرژی، هم به لحاظ پایین بودن قیمت اولیه و هم به لحاظ پایین بودن قیمت جاری و کارکردی بنا، پاسخ گو بوده است. در بررسی بناهای سنتی و بومی استفاده از انرژی های تجدیدپذیر همچون جریان هوا، نور، حرارت آفتاب و... در ساخت و سازها مدنظر سازندگان بوده است. همچنین سعی شده است و ساخت بنا کمترین تأثیر منفی را بر محیط زیست داشته باشد. مهم ترین نکته در معماری جدید استفاده بیش از حد از انرژی های غیر قابل تجدید ( فسیلی) است که علت اصلی آن استفاده از مصالح نامناسب و حمل و نقل آنها و طراحی اشتباه بنا با استفاده از وسایل گرم کنند و خنک کننده با توجه به شرایط منطقه است. در این مقاله سعی شده است تا ویژگی های معماری سنتی ایران در هنرستان هنر و معماری در شهر سبزوار مورد بررسی قرار گیرد تا بدین طریق ارتباط معماری گذشتگان در جهت استفاده بهینه از انرژی پایدار و محیط آن اشاره شود.

کلیدواژه ها:

طراحی معماری ، هنرستان هنر و معماری ، معماری سنتی ، شهر سبزوار