رابطه بین خوش بینی و خودکارآمدی با انگیزش درونی دانش آموزان دبیرستان های دخترانه منطقه 12 شهر تهران

هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه بین خوش بینی و خودکارآمدی با انگیزش درونی دانش آموزان دبیرستان های دخترانه منطقه 12 شهر تهران بوده است. به همین منظور تعداد341 نفر از بین 3000 دانش آموز که در سال تحصیلی 93-92 مشغول به تحصیل بوده اند به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند.ابزارهای گردآوری داده ها در این پژوهش عبارت بوده اند از: پرسشنامه خوش بینی(جهت گیری زندگی)، پرسشنامه مقیاس خودکارآمدی عمومی و پرسشنامه انگیزش درونی. برای آزمون فرضیه ها از آزمون همبستگی و رگرسیون چند متغیری استفاده شد. نتایج نشان داد که از روی خوش بینی دانش آموزان مورد مطالعه، به میزان47% میتوان انگیزش درونی آنان را پیش بینی نمود. همچنین از روی خودکارامدی نمونه ها به میزان 19% میتوان انگیزش درونیشان را برآورد کرد. یعنی در مجموع، از بین موارد متعدد دیگری از خصوصیات مانند، صفات شخصیتی، جنسیت و توانایی و استعداد فردی و روش های تربیتی و غیره متغیرهای خوش بینی و خودکارامدی آنان به میزان 51% انگیزش درونیشان را تبیین میکند.

کلیدواژه ها:

خوش بینی ، خودکارامدی ، انگیزش درونی ، دبیرستان دخترانه ، تهران