مطالعهی تجربی روشهای افزایش عمرخستگی در اتصالات لولهای سکوی فراساحل

تعمیر و نگهداری سازههای دریایی یکی از فعالیتهای عمده در صنایع فراساحل محسوب میشود. جوشکاری تعمیری میتواند به عنوان یک فرآیندمنطقی که سودمندی و ایمنی اجزای سازه را مطمئن میسازد، انجام شود. یک سازهی فراساحل بهرهبرداری شده در طول عمرکاری در معرض شرایط محیطی از جمله تغییرات سیکلی امواج، باد، طوفان، خوردگی و زلزله قرار میگیرد. نتیجهی اعمال این شرایط به اعضاء ایجاد ترک خستگیدر عضوهای سازه میباشد. خستگی در این سازهها معمولاً شامل ترکهایی است که در ناحیهی متاثر جوش آغاز میشود و در راستای ضخامت و در طول جوش شروع بهرشد مینماید. در این پژوهش، اثر تعمیر و ساچمهزنی بر روی اتصالات لولهای به عنوان راههای افزایش عمرخستگی تحقیق شده است. نتایج نشان داد که عمرخستگی اتصالات لولهای صلیبی ساچمهزنی حدود دو برابر عمرخستگی اتصالات اولیه است. همچنین عمرخستگی اتصالات ساچمهزنی تعمیری حدود0/61 عمرخستگی اتصال اولیه است. عمرخستگی اتصال لولهای ساده تحت بارگذاری 18 تن و 20 تن به ترتیب برابر1/02 و 1/56 عمرخستگی اتصال اولیه است. در تمام اتصالات تعمیری، ترک در پای جوش ایجاد گردید. در ضمن باکاهش مقداربار به میزان 2 تن، عمرخستگی اتصال به میزان9/6 درصد افزایش یافت. ضمناً منحنی رشد ترک بر حسب عمرخستگی برای اتصالات استخراج گردید. نتایج تجربی نشان داد که برای تمام اتصالات آزمایش شده، ترک در پنجهی جوش ایجاد گردیده و ساچمهزنی عمرخستگی را به میزان دو برابر افزایش میدهد. همچنین علاوه بر ایجاد ترک در محل جوش بین شاخه اصلی و فرعی، شاخه اصلی نزدیک خط جوش نیز دچار ترک گردید.

کلیدواژه ها:

بارگذاری سیکلی ، سازههای فراساحل ، ساچمهزنی ، عمرخستگی ، اتصال لولهای ، رشد ترک خستگی ، تعمیر