بررسی شاخصه های پارکهای شهری با نگرشی به تاریخچه آن در ایران

تمدن کهن ایران ، از دیر باز باغ را به عنوان پردیس و بهشتی در زمین و به منظور تفریح و تفرج، نمایش و جلوه گریعظمت فرهنگ و اعتلای این سرزمین و قابلیت ها و کاربری های سرشار آن همواره در کانون توجهات داشته است. باغ هایایرانی که بر اساس برخی از اسناد موجود، پیشینه آنها حداقل به دوران هخامنشی می رسد همواره بر اصول خاصی نظیر طرحچهارباغ و محصوربودن به دیوار وحصار،وجود سردر با ساختمان، عمارت مرکزی و.. استوار است. از دوره قاجار به بعد بهتدریج تحت تاثیر فرهنگ و معماری اروپا، چگونگی طراحی باغ های ایرانی دگرگون شد و جای خود را به فضاهایی با کاربردخطوط و سطح های منحنی شکل و غیر متقارن داد که به تقلید از اروپاییان آن را پارک نامیدند. امروزه پارکها به عنوانعمده ترین فضای سبز شهری نقش بسیار مهمی در زندگی اجتماعی ومراودات فرهنگی شهرنشینان دارند. بوستان هایشهری امروز ما زاییده تحولاتی در عرصه زندگی اجتماعی و شیوه های باغ سازی است که همگام با سایر جنبه های معماریو شهرسازی از دوره قاجار آغاز شده و در ابتدا تنها جنبه صوری و تجدد گرایی داشته است اما در نیم قرن اخیر به دلیل نیازفراوان شهرها به کاربری های سودمند پارک در زمینه های اکولوژیکی، مهندسی، زیباشناسی و طراحی، توجه و اهتمامیبیش از پیش را می طلبد.

کلیدواژه ها:

پارک ، باغ ، بوستان ، باغ ایرانی ، فضای سبز ، طراحی