بررسی نقش شاخصه های معماری ایرانی اسلامی در محور پیاده رو روبروی باغ ارم(در راستای توجه به رویکرد پایداری اجتماعی)

شهر مجموعه ای کالبدی- فرهنگی است که براساس نیازها، فعالیت ها و رفتارهای ساکنین آن شکل گرفته و بستری برای پاسخگویی به این نیازها و تعاملات اجتماعی می باشد و معماری بعنوان یک پدیده که زاده تفکر انسانی است و برای آسایش و آرامش انسان بوجود می آید، وابسته به نحوه نگرش و بنیان فکری اوست. اگر با دیدی منصفانه به این قضیه نگاه شود استنباط می شود که هدف از آفرینش معماری تنها پاسخگویی آن به نیازهای فیزیکی و مادی نیست و هدفی بس والاتر که آن، برقراری ارتباط با عمیق ترین احساسات و عواطف انسانی است بر عهده دارد. توجه بیش ازحد به عملکرد در دیدگاه مدرن بسیاری از وجوه ادراکی فضاهای معماری را در ارتباط با مخاطب کمرنگ کرده است، خلأ معنا بیش از پیش در جوامع امروز خودنمایی می کند. علت اینکه جامعه امروز از نظر معماری دچار نوعی بی هویتی شده، غفلت از گذشته و در مواردی فراموش کردن ارزش های پایداری اجتماعی است. در شهرسازی ایرانی- اسلامی فرم ظاهری هر شهر ناشی از محتوا و معنایی در باطن است که ریشه در جهان بینی و فرهنگ و رسوم و طبیعت بومی آن منطقه دارد. آنچه در شهرهای ایران به عنوان شاخص های حائز اهمیت مطرح می گردد، دو معیار مهم ایرانی و اسلامی بودن است. البته این نکته حائز اهمیت است که آیا بین معیارهای مورد توجه در مبحث پایداری اجتماعی و مفاهیم مورد استفاده در شهرهای ایرانی- اسلامی می توان ارتباطی مستقیم برقرار کرد؟ روش این تحقیق به صورت کتابخانه ای و بیان توصیفی تحلیلی می باشد و در این مقاله سعی شده معیارهای انطباق الگوی معماری و برنامه ریزی کالبدی شهرهای ایران با شاخص های ایرانی- اسلامی تعیین شود و با دیدگاهی معناگرا به بررسی نقش عناصر شهری در مکا ن مند کردن فضای شهری در مسیر پیاده روی روبروی باغ ارم پرداخته شده و در نهایت راهکارهایی با توجه به مقوله معماری و شهرسازی ایرانی- اسلامی و پایداری اجتماعی جهت برنامه ریزی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

پایداری اجتماعی ، شهر ایرانی اسلامی ، فرهنگ ، دیدگاه معناگرا