بررسی تطبیقی صورت مسکن سنتی در مناطق مرکزی ایران با الگوی جهانی سازماندهی فضا

سازماندهی فضایی مسکن سنتی همچون هر بنای معماری دیگری از دو جهت قابل بررسی و تامل است. یکی سازماندهی فضایی از منظر معنا که متاثر از فرهنگ و اجتماع هر جامعه ی انسانی ست و دیگری سازماندهی فضایی از منظر صورت که به فرم یا کالبد آن بنا اشاره دارد. هدف این مقاله فارغ از معانی سازماندهنده به فضا، بررسی سازماندهی فضایی مسکن از منظر صورت و یا فرم آن است و در این راستا پنج عامل بنیادین و جهانی شکل دهی به صورت فضای معماری که عبارتند از انواع ترکیبات فضایی ، عناصر تشکیل دهنده ی فضا ، بازشوها و نحوه ی قرار گیری آن ها در فضا ، انواع گونه های فضایی و سیرکولاسیون حرکتی در فضا می باشند را مورد بررسی قرار می دهیم. در این پژوهش به منظور ایجاد شالوده ای انسجام بخش به تحقیق از روش کیفی و تحقیق کتابخانه ای استفاده شده است و در نهایت نتایج را توصیف و جمع بندی نهایی انجام گردیده است. آنچه به عنوان نتایج تحقیق بدست آمده این است که فارغ از کیفیاتی در ساخت معماری، اصول و مبانی زیباشناسی و آرایه های تزئینی فضای معماری، اصول سازماندهی و ساخت صورت یا فرم فضا در معماری مسکن سنتی بر همان قوانینی که سایر بناهای ساختمانی در نقاط مختلف جهان ( که بشود نام معماری بر آن ها نهاد ) مطابق است.

کلیدواژه ها:

مسکن ، خانه ، سازماندهی فضایی ، صورت ، معنا