انعطاف پذیری در مسکن سنتی ایران، راهکاری برای دستیابی به پایداری اجتماعی در طراحی مسکن منعطف معاصر

انعطاف پذیری یکی از اساسی ترین شاخص های معماری سنتی ایران است و امروزه نیز –با توجه به نیازهای متغیر انسان- می تواند به عنوان راهکاری برای جلوگیری از گسیختگی تعاملات بین جامعه،مردم و محیط زیست باشد.انعطاف پذیری دارای گونه های مختلف تغییرپذیری، تطبیق پذیری و تنوع پذیری در طول زمان است. با توجه به گونه های انعطاف پذیری می توان مسکن منعطفی طراحی کرد که با نیازهای متفاوت انسان در بازه های زمانی متفاوت سازگار باشد و به درک نیازهای مورد انتظار انسان با مشارکت استفاده کننده منجر شود؛ و از این طریق رضایت عمومی از مسکن و ایجاد امنیت و تعاملات اجتماعی و پایداری محلات را بالا می برد. بنابراین با توجه به تعریف پایداری اجتماعی که بالا بردن رضایت مندی از زندگی، ایجاد امنیت و تعاملات اجتماعی سالم وتوجه به فرهنگ های مختلف و ...از معیارهای بارز ان است، میتوان با استفاده از راهکار های انعطاف پذیری به پایداری اجتماعی دست پیدا کرد.این تحقیق به روش تحلیلی و توصیفی انجام شده است و سرانجام با تحلیل روش های انعطاف پذیر در طراحی مسکن سنتی ایران، به ارایه ی راهکارهایی برای طراحی مسکن معاصر با توجه به انعطاف پذیری پرداخته است.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری ، مسکن سنتی ایران ، پایداری اجتماعی ، مسکن منعطف