بررسی آسیب پذیری وضعیت کالبدی مناطق شهری باهدف افزایش تاب آوری دربرابر زلزله نمونه موردی منطقه 7تهران

امروزه عمدتا شهرها و جوامع سکونتگاهی درمکان هایی ایجادیا بنا شده ا ند که به لحاظ مخاطرات طبیعی درمعرض وقوع انواع سوانح طبیعی و یا به دلیل پیشرفت های تکنولوژی درمعرض انواع سوانح انسان ساخت هستند نگاهی که تا کنون درمدیریت سوانح و مدیریت شهری وجود داشته بیشتر نگاه مقابله ای و کاهش مخاطرات بوده است یکی ازاهداف کاهش مخاطرات دربرابر حوادث طبیعی تاثیر برفرم کالبدی شهرها باتوجه به مناطق خطرناک به صورت جداگانه بوده است این هدف باتوجه به برنامه ریزی های موقتی برنامه ریزی شهری نظیر توسعه پایدار رشد هوشمند و شهرسازی مدرن تدوین شدها ست توسعه پایدار به دنبال بررسی نیازهای کنونی بدون به خطرانداختن توانایی نسلهای آینده و نیازهای آنهاست اما این رویکرد نمی تواند بدون توانمندسازی تاب آوری شهرها دربرابر حوادث طبیعی و اطمینان ازعدم افزایش آسیب پذیری شهرها به دلیل توسعه موفقیت امیزاینده شهری باشد دراین مقاله با درنظر گرفتن ابعادمتفاوت رویکرد تاب آوری و بررسی بعد کالبدی آن درمنطقه 7تهران 4معیار اصلی به همزاه زیرمعیارهای آن درنظر گرفته شده است باتوجه به متنوع بودن معیارهای تاثیرگذار دراین محدوده به ارزیابی این معیارها توسط مدل Ahp مبادرت ورزیده شده و درانتها به ارایه راهکارهایی درزمینه کاهش اثرات مخرب بحرانهای طبیعی پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، آسیب پذیری ، مدیریت بحران ، فرم کالبدی ، مدل AHP