بررسی اهمیت و نقش فضاهای نیمه باز در طراحی واحدهای همسایگی

فضای معماری، فضایی است تحدید شده و متشکل از عناصر محصور کننده این فضا به فضاهای بسته، باز، نیمه بسته ونیمه باز میباشد. در این میان فضای نیمه باز توسط میزان معینی از حصارهای مادی تعریف میگردد. میزان این حصارهاتحت تأثیر مفهومی است که از فضای نیمه باز تعبیر و تعیین میشود. فضای نیمه باز هم فضای استقرار است و هم می- تواند مفصل بین فضاهای باز و بسته در واحدهای همسایگی باشد و آنها را از یکدیگر متمایز نماید. این فضا، عرصهایبرای زندگی نیمه جمعی یا نیمه خصوصی به شمار میآید. امروزه به دلیل پدیدهی آپارتماننشینی ارتباط مستقیم مجتمعهای مسکونی با زمین از بین رفته و دسترسی خانهها به فضاهای باز و نیمه باز نادیده گرفته شده و یا تبدیل به فضاهای جایگزین مثل بالکن شده که آنها نیز به علت نداشتن کیفیات فضایی لازم، ناکارآمد و بدون استفاده باقی ماندهاند. بنابراین، واحد مسکونی در ارتباط با بخشی از نیازهای انسانی مرتبط با فضاهای مورد نظر، ناتوان شده است. پژوهش حاضر با هدف استخراج راهکارهای مناسب طراحی جهت ایجاد و تقویت فضاهای نیمه باز ساکنان واحدهای همسایگی،به بررسی نیاز همسایگان امروزی در مقایسه با گذشته پرداخته و کارآئی آنچه امروزه به عنوان فضاهای نیمهباز در واحدهای همسایگی طراحی و ساخته میشود را مورد مطالعه قرار میدهد. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی می - - باشد، که با بهرهگیری از منابع موجود به بررسی اهمیت و ضرورت موضوع حاضر میپردازد و نتیجه به صورت پیشنهادات، الگوها و پارامترهای مناسب ارائه میگردد.

کلیدواژه ها:

فضای معماری ، فضای نیمه باز ، مجتمع مسکونی ، واحد همسایگی