تعیین الگوی بکارگیری مصالح در نما بر اساس شرایط اقلیمی مطالعه موردی شهر تهران

یکی از مهمترین عوامل مؤثر در طراحی ساختمانها، اقلیم میباشد. در معماری سنتی ایران، همگونی ساختمان با عوامل اقلیمی از طریق طراحی بهینه و انتخاب مصالح مناسب صورت گرفته است به گونهای که علاوه بر توجه به مسائل زیباییشناختی، آسایش فضای داخلی بدون استفاده از سیستمهای انرژیبر فراهم گردد. با رشد صنعت و دستیابی به انرژیهای فسیلی، توجه به مسائل اقلیمی در طراحی ساختمان کاهش یافت. این موضوع، موجب افزایش مصرف سوخت و انرژی برای گرمایش و سرمایش ساختمانها گردید. لذا اهمیت مسئله طراحی با کمترین استفاده از سیستمهای مکانیکی آشکار است. در این میان نمای ساختمان به عنوان واسط بین فضای بیرون و درون، نقش اساسی را در کنترل شرایط محیطی و تأمین آسایش دارد . این مقاله که از روش توصیفی از نوع همبستگی بر اساس فرضیهی ویژگی مصالحبکار رفته در نمای ساختمان، بر عملکرد آن در برابر عوامل اقلیمی تأثیر گذار است و با استفاده از روش گیونی 1 در انتخاب مصالح در مناطق مختلف شکل گرفته است، به بررسی تأثیر عوامل خرد اقلیم بر آسایش محیطی و حرارتی در نمای ساختمانهای شهر تهران میپردازد تا از این طریق بتوانند به نوعی معماری همساز با اقلیم دست یابد. در انتها پس از بررسی مواردی از قبیل نقش مقاومت و ظرفیت حرارتی مصالح و مقایسهی آنها با شرایط آسایش انسان به ارائه راهکارهایی جهت ایجاد آسایش از طریق معرفی مصالح متناسب و سازگار با اقلیم شهر تهران برای نمای ساختمانها و در نتیجه کاهش مصرف انرژی و بهینه سازی مصرف آن بپردازد.

کلیدواژه ها:

اقلیم ، شرایط آسایش ، مصالح ، شهر تهران ، کاهش مصرف انرژی و بهینه سازی