توسعه معماری زیست گردی پایدار

بشر با دگرگونی محیط زیست خود، فضای ناخوشایندی را به وجود اورده است بنابراین خود را نیازمند به پناهنده شدن به دامن طبیعت دیده است. از آن جا که گردشگری، در کشورهایی مثل ایران، رویکردهای متناسب با فرهنگ و حساسیت های اجتماعی و اخلاقیخود را می طلبد، گردشگری طبیعت )زیست گردی ( می تواند علاوه بر افزایش روند توسعه اقتصادی، امکان حفظ بافت فرهنگی و طبیعیرا برای کشور فراهم آورد. در این مقاله که به روش تحلیلی و توصیفی می باشد نیاز دیده شد که ابتدا رابطه انسان و طبیعت و سپس چگونگی گذران اوقات فراغت و گردشگری مورد بررسی قرارگیرد. در این بین توسعه گردشگرى در طبیعت، میتواند به عنوان رویکردى جدید براى همزیستى با طبیعت و بهره مندى از ان با کمترین پیامد منفی به محیط طبیعی و بیشترین مسئولیت پذیری نسبت به انمورد توجه قرار بگیرد و در نهایت به گسترش زیست گردی در منطقه با استفاده از معماری پایدار اشاره می شود. منطقه مورد نظر پژوهش، طالقان از لحاظ پوشش گیاهی و زیستگاههای جانوری و مناطق بکر، واجد ارزش های تفرجگاهی است که به دلیل نزدیکی به سه کلان شهر و حضور بیش از ظرفیت گردشگران و عدم برنامه ریزی با اسیب های جدی زیست محیطی مواجه گردیده است. در پژوهش حاضر سعی گردیده که از معماری پایدار به عنوان یکی از راههای مقابله با این اسیب ها برای تعامل هماهنگ، حضور مردم و جلوگیری از تخریب طبیعت و اسیب های احتمالی همگانی شدن این منطقه بکر، استفاده شود

کلیدواژه ها:

گردشگری ، اکوتوریسم ، معماری پایدار ، اسیب زیست محیطی ، طالقان