ارزیابی نیاز به پیاده سازی مفاهیم ساخت پذیری،قابلیت بهره برداری وقابلیت نگهداری در صنعت ساخت وساز ایران

امروزه توسعه پایدار پروژههای زیربنایی در حوزه های اصلی و مهم، با توجه به روند رو به رشد جوامع، جزء مهمترین مسائل هر کشوری به حساب می آید و تأثیر مستقیمی بر توسعه آن کشور دارد. تحقیقات صورت گرفته اخیر درکشورهای پیشرو در زمینه ساخت پذیری، قابلیت بهره برداری و قابلیت نگهداری، حاکی از آن است که مدیران پروژه های زیربنایی با استفاده از مفاهیم ساخت پذیری ۱، قابلیت بهره برداری ۲ و قابلیت نگهداری ۳ به کمک تجربیات گذشتهپیمانکاران، از دوباره کاری ها و تکرار اشتباهات پروژههای گذشته و مسائلی نظیر افزایش هزینه، زمان و کاهش کیفیت وهمچنین ادعا ها و کشمکش های قراردادی جلوگیری کنند. حال می توان اذعان داشت که عدم شناخت کافی از ایناصول سه گانه در صنعت ساخت و ساز ایران دلیلی خواهد بود که تحقق موفقیت پروژه های زیر بنایی را به چالش کشیده است. هدف از تحقیق حاضر، نشان دادن نیاز به شناسایی و پیاده سازی مفاهیم ساخت پذیری، قابلیت بهره برداری و قابلیت نگهداری در چرخه عمر پروژه های زیربنایی می باشد تا از این طریق بتوان تحویلی موفق از پروژه ها را رقم زد. برای این منظور، این تحقیق از مطالعه منابع به صورت کتابخانهای بهره برده است و به جمع آوری داده ها پرداخته است. سپس داده ها و اطلاعات به صورت کیفی تجزیه و تحلیل شدند. در واقع این اصول و مفاهیم محیطی را فراهم می کنند که همه این مسائل مورد ارزیابی، بهبود و اصلاح قرار گیرند. برای جلوگیری چشمگیر از دوباره کاری ها،اشتباهات، هزینه ها و زمان اضافی تلف شده در فازهای اولیه و پس از آن، آشنایی با مفاهیم و اصول سه گانه و اجرایی سازی آن ها، برای فعالان صنعت ساخت و ساز ایران منجر به یک تحویل موثرتر و کاراتر از پروژه های عمرانی می گردد.

کلیدواژه ها:

ساخت پذیری ، قابلیت بهره برداری ، قابلیت نگهداری ، تحویل موفق پروژه ، چرخه عمر پروژه