بررسی اهمیت ظرفیت تحمل اجتماعی در گردشگری تاریخی از دید گردشگران خارجی در جهت اجرای شاخص های توسعه پایدار

عرضه ی فرصت های با کیفیت ، از جمله اهداف مهم مدیریت سایت های باستانی و تاریخی است، که از ابزار های مهم برای نیل اهداف گردشگری علی الخصوص جذب گردشگر خارجی است. گردشگری پایدار، نیازمند جلوگیری از تخریب و انحطاط سیستم های اجتماعی، فرهنگی و اکولوژیکی جامعه میزبان است. بدیهی است که توسعه گردشگری ویژگی های اجتماعی مقصد را تغییر می دهد. اما جهت( خواه مثبت و خواه منفی) و شدت این تغییرات به ظرفیت تحمل مقصد در ارتباط با حجم و تعداد فعالیت های گردشگر بستگی دارد. هر مقصدی سطح خاصی از پذیرش و توسعه گردشگری را تحمل می کند که توسعه بیشتر از آن به زوال اجتماعی فرهنگی یا کاهش کیفیت تجربه حاصل شده برای گردشگران منجر می گردد. از بعد دیگر، برای تعیین ظرفیت تحمل اجتماعی ، هنگامی که سطح استفاده افزایش می یابد، رضایتمندی گردشگرکاهش می یابد. این ناشی از این واقعیت است که هنگامی که تعداد استفاده کنندگان افزایش می یابد، رضایتمندی نهایی کاهش می یابد. می توان سطح(آستانه) بهینه ای به دست آورد که فراتر از آن سطح رضایتمندی کاهش می یابد. ظرفیت تحمل گردشگری دارای ابعاد گوناگونی است ( فیزیکی – اکولوژیکی ، اقتصادی- سیاسی و فرهنگی – اجتماعی ) که این ابعاد در ارتباط با یکدیگر قرار دارند. ظرفیت تحمل اجتماعی 1 یکی از انواع ظرفیت تحمل گردشگری است، که هم سطح تحمل جامعه میزبان و هم کیفیت تجربه ی دیدارکنندگان را در بر می گیرد. این مفهوم با مفهوم ازدحام 2 نیز ارتباط نزدیکی دارد. . هدف این تحقیق بررسی و تعیین ظرفیت تحمل حوزه سایت های تاریخی و باستانی با تاکید بر بعد جامعه مهمان به طور ویژه گردشگران خارجی می باشد. جامعه میزبان برای رشد و توسعه گردشگری ظرفیت معینی دارد .علی الخصوص انکه میزبانی بر عهده یک بنای تاریخی با قدمت و سرشار از ارزشهای باستانی باشد. این حوزه نیازمند توجه به ابعاد مختص به خود می باشد.

کلیدواژه ها:

ظرفیت تحمل ، توسعه پایدار ، جامعه میهمان ، بناهای تاریخی ، کیفیت بازدیدها