بررسی تغییرات پوشش گیاهی زیر اشکوب در اراضی جنگل کاری شده مناطق بیابانی (مطالعه موردی: فراشبند فارس)

بیابان زایی، تخریب سرزمین و خشک سالی چه به عنوان یک پیامد ناشی از فعالیت های انسانی و چه به عنوان یک پیامد طبیعی و بیولوژیکی و یا تلفیقی از هر دوی این عوامل، آسیب و یا تخریب سرمایه های طبیعی و رفاه اجتماعی جوامع تحت تأثیر را در پی خواهد داشت. کاشت گونه های درختی و درختچه ای از نوع کهور پاکستانی (Prosopis juliflora) و اکاسیا-ویکتوریا (Acacia victoria) در سه دهه اخیر در جنوب ایران و شهرستان های جنوبی استان فارس و شهرستان فراشبند جهت تثبیت شن و مقابله با بیابان زایی انجام شده که نتایج مثبتی در برداشته است. در این پژوهش اثرات اقدامات اصلاحی انجام شده بررسی شده است. ابتدا مناطق تحت مدیریت با دوره زمانی 3 و 7 و 10 ساله با منطقه شاهد به مقایسه شدند. در هر منطقه، 5 ترانسکوت به صورت تصادفی انداخته شده و از هر ترانسکوت 6 پلات 1*1 به تعداد (30پلات) و از هر منطقه به صورت تصادفی ترانسکوت 1 و 3 و 5 و 2 نمونه پروفیل خاک ( 15-0 و 30-15)برپا شده است. تجزیه تحلیل آماری داده ها در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و تجزیه واریانس و برای مقایسه میانگین از روش دانت استفاده شد. نتایج نشان می دهد که شاخص های مورد بررسی پوشش گیاهی از قبیل در صد پوشش گیاهی، لاشبرگ، تراکم گونه،و تولید، بین سه منطقه مدیریتی و منطقه شاهد دارای تفاوت معنی داری می باشد. به اعماق این تفاوت هرچه از زمان اتمام قرق فاصله می گیریم کمتر می شود. به عبارتی دیگر جهت حرکت پوشش گیاهی زیراشکوب به سمت پوشش گیاهی منطقه شاهد است.

کلیدواژه ها:

فارس ، فراشبند ، بیابان زدایی ، پوشش گیاهی زیر اشکوب ، کهور پاکستانی ، اکاسیا ویکتوریا