تاثیر ساختار مالکیت بر هزینه نمایندگی در چرخه عمر شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

هدف اولیه شرکت ها افزایش ثروت مالکان است لیکن به دلیل وجود تضاد منافع لزوماً همیشه مدیران در پی کسب حداکثر منافع برای مالک یا مالکان نخواهند بود. با شکل گیری رابطه نمایندگی، هزینه نمایندگی به واسطه تضاد منافع بین طرفین ایجاد می شود. هزینه های نمایندگی اثرمعکوسی بر ارزش شرکت دارد از این رو شرکتها به دنبال کنترل و کاهش چنین هزینه هایی می باشند. در این تحقیق برای اندازه گیری هزینه های نمایندگی از تعامل بین فرصت های رشد و جریان های نقد آزاد استفاده گردیده و ازشاخص Q توبین به عنوان معیاری برای اندازه گیری فرصت های رشد استفاده شده است. از بین سازوکارهای کنترل هزینه نمایندگی مالکیت نهادی،مالکیت شرکتی،مالکیت مدیریتی و مالکیت خصوصی به عنوان متغیرهای مستقل بررسی شده است.همچنین برای آزمون فرضیه های تحقیق از رگرسیون مقطعی ترکیبی با در نظر گرفتن متغیر تعدیلی چرخه عمر استفاده شده است. برای این منظور در ابتدا نمونه آماری با استفاده از متغیر های رشد فروش ،نسبت سود تقسیمی و مخارج سرمایه ای به شرکت های در مرحله رشد ،بلوغ وافول تفکیک شده است. یافته ها وجود رابطه ای مثبت و معنادار بین مالکیت شرکتی و هزینه نمایندگی و نیزرابطه ای منفی و معنادار را میان مالکیت نهادی، مدیریتی وخصوصی با هزینه نمایندگی نشان داد.

کلیدواژه ها:

ساختار مالکیت ، هزینه نمایندگی ، مالکیت نهادی ، مالکیت شرکتی ، مالکیت مدیریتی ، مالکیت خصوصی