بازتاب حکمت ها و آموزه های اندرزین فارسی در گسترده ی ادب عربی عصر عباسی اول

فرهنگ ایرانی از دیرباز مایه ی شکوه و سربلندی ایرانیان بوده و آثاری گرانسنگ و اندیشه هایی ارزنده را به پهنه ی ادب پیشکش نموده است. حکمت ها و اندرزهای این فرهنگ همواره همچون گنجی شایگان و فانوسی نور افشان فراروی دوستداران و شیفتگان آن بوده است. از آنجا که این آموزه های اندرزین به مسائل گوناگونی پرداخته و پیوند تنگاتنگی با زندگی فردی و اجتماعی داشته و مایه ی خوشبختی انسان در زندگی دنیوی و اخروی بوده ، نقش چشمگیر و نیرومندی در زندگی روزمره ی ایرانیان داشته است. این حکمت ها همچون جویباری به فرهنگ و ادب عربی عصر عباسی سرازیر شد و مایه ی دگرگونی و پرباری اندرزهای این فرهنگ گردید . در این نوشتار، که به روش تحلیلی – توصیفی است ، نگارنده بر آن است تا شیوه های ورود حکمت های فارسی را به قلمرو ادب عربی عصر عباسی اول کاویده و جلوه های تأثیرگذاری این آموزه ها را مورد بررسی قرار دهد. این مقاله نشان می دهد که آموزه های اندرزگونه ی فارسی به یاری عوامل گوناگونی همچون « فرایند ترجمه » ، «موقعیت ومنصب دبیری»، « نقش شعوبیه» ،« عرب زبان شدن و برخورد مستقیم دو فرهنگ» ، « واسطه های فرهنگی دوزبانه» و« معلمان و مربیان » وارد پهنه ی ادب عربی عصر عباسی اول گردید و تأثیر خود را در جلوه هایی چون "سادگی و روشنی واژه ها" ، "توجیه منطقی" ، "ارتباط مفاهیم با یکدیگر" ، "پندگویی در قالب داستان "، "مشابه سازی" و "مقدمه سازی پیش از داستان" بر حکمت های عربی گذاشت.

کلیدواژه ها:

اندرزهای فارسی ، ادب عربی ، عصر عباسی اول