انعکاس جشن و شادکامی ایران باستان در اندیشه ی مولانا
محل انتشار: اولین کنگره بین المللی حکمت ناب
سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 680
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
HEKMATENAB01_032
تاریخ نمایه سازی: 19 اردیبهشت 1395
چکیده مقاله:
واژه ی جشن از کلمه ی اوستایی یسنا (yasna) آمده و این کلمه از ریشه ی یز(yaz) مشتق شد، که معنی ستایش کردن می دهد، بنابراین واژه ی جشن به معنی ستایش و پرستش می باشد. همانگونه که اشاره شد جشن ها بن مایه ی دینی دارند و برگزاری جشن و عید از ویژگی های فرهنگی همه ی جوامع است. در ایران نیز عمر برخی جشن ها با عمر این ملت و مردم برابراست.فرهنگ رامش و بزم و باده گساری همچنان در فرهنگ ما ایرانیان بر جا ماند به طوری که درآثار نویسندگان و شاعران این مرز و بوم آثار آن هویدا است و حتی در مثنوی معنوی، کلیات شمس و سایر آثار مولانا که بیشتر از دیدگاه عرفانی قابل بررسی است، آثار باده خواری و شادی و خوشباشی مشهود است، چراکه شادی یک پدیده ی درونی و روحی است که در زندگی فردی و اجتماعی بشر حضور و نقش فعالی دارد. از این رو در دین و عرفان اسلامی نیز شادی جایگاهی والا یافته است و به آن بها داده می شود. ابعاد تعلیمی شادی در عرفان از مهم ترین نقشها ی آن به شمار می آید.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
سهیلا ذوقی
استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی مرکز نظرآباد
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :