مدیریت بحران در بلایایی طبیعی

از دوران های قدیم، معماران، برنامه ریزان تعهدی و پندارگرایان، مجتمع های زیستی را در نقاطی مستقر ساخته اند که به گمان آنها می توانست نیازهای جامعه ملین را برآورده کند. جامعه ای که زمانی بدوی بوده است. آنها ساختمان ها را از مصالح بادوام، یا قابل تعویض و خصوصاً در جایی می ساختند که در معرض خطر حمله نباشند و در مسیر راه های بازرگانی و مناطق در حال توسعه، مزروعی تجاری و ماهیگیری قرار گیرند. همچنین طرح و ترتیب فضاهای ساختمان هایشان به گونه ای بود که بتواند محیط مناسبی برای ایجاد ارتباط بین افراد و انجام مسئولیت ها در قبال بستگان جوان و پیر آن را فراهم سازد. در حال حاضر بسیاری از این مجتمع ها هسته ی شهرهای مدرن را تشکیل می دهند و بعضی از آنها هنوز عملکردهای خود را در نقاط برجسته ای از دنیای قدیم حفظ کرده اند. همین امر نشانه ی موفق بودن آنهاست. در عین حال این مجتمع ها گاهی چندان موفقیتی نداشتند. دلیل آن ویرانه های متروک برخی از این سکونتگاه هاست که یا دیگر مناسب زندگی نیستند و یا از سوانحی بیشتر آسیب دیده اند که به ذهن خرامان آنها خطور نکرده بود. از میان تمامی خطراتی که زندگی انسان خصوصاً در شهرها را مورد تهدید قرار می دهند، می توان به بلایای طبیعی نظیر سیل، زمین لرزه و آتشفشان اشاره کرد. شهرها به دلیل انباشت سرمایه و تراکم بالای جمعیتی و نیز به علت گستردگی شان به نسبت بسیار سکونت گاه ها صدمات بیشتری را متحمل می شوند.

کلیدواژه ها:

معماران ، سکونتگاه ، حوادث طبیعی ، اسکان موقت