نقش دانش بومی و دانش نوین در توسعه پایدار کشاورزی

کشاورزی به عنوان یکی از اصلی ترین فعالیتهای اقتصادی بشر از دیرباز تاکنون مطرح بوده است. تجارب کهن انسان ها از گذشته تا کنون به همراه تحقیقات علمی نوین، کشاورزی را به یک علم گسترده تبدیل نموده است. توسعه پایدار کشاورزی به عنوان یک رویکرد جهان شمول برای بهبود کشاورزی در تمام نقاط دنیا همواره به دنبال توصیه های علمی و بومی بوده است. هدف پژوهش بررسی دانش بومی کشاورزی و دانش نوین به منظور توسعه پایدار کشاورزی می باشد. نتایج نشان می دهد که دانش نوین نقش بسزایی در توسعه اقتصادی و افزایش تولید داشته اما این دانش کافی نبوده و دانش بومی بر پایداری فعالیت های نوین در بخش کشاورزی می افزاید لذا تلفیقی از دو رویکرد بومی و نوین دانش می تواند به توسعه پایدار کشاورزی کمک شایانی نماید.

کلیدواژه ها:

کشاورزی پایدار ، دانش بومی ، دانش نوین ، رویکرد تلفیقی