سنجش نابرابری های اجتماعی و فرهنگی با بهره گیری از مدل تحلیل خوشه ای (نمونه موردی: مجموعه شهری تبریز)

عدالت اجتماعی به عنوان یکی از اصول چهارگانه توسعه پایدار در تمام جهان مورد توافق قرار گرفته، که به دنبال کاهشنابرابری ها بوده و با از بین بردن شکاف های عمیق بین امتیازات مثبت و منفی می تواند نتایج زیان آوری را کهمحرومیت و فقر بر محیط زیست و توسعه پایدار وارد می آورد از بین ببرد. هدف این تحقیق تعیین معیارهای اصلی تعریفکننده سطح توسعه یافتگی عدالت اجتماعی، بررسی و شناخت نحوه و چگونگی توزیع شاخه های اجتماعی و فرهنگی درمجموعه شهری تبریز می باشد. روش تحقیق توصیفی – تحلیلی بوده و همچنین در این تحقیق برای شناسائی ابعاد عدالتاجتماعی در مجموعه شهری تبری با است اده از آخرین آمار واطلاعات مربوط به سال 1390، 28 5 شاخص گوناگون در قالب5 شاخه جمعیتی اقتصادی، کالبدی، آموزشی، کالبدی، بهداشتی و درمانی و در میان 6 شهرستان، مورد محالعه قرارگرفته و نتایج آن با بهره گیری از مدل تحلیل خوشه ای ارزیابی شده است. در این مقاله ابتدا با استفاده از روشتحلیل خوشه ای اقدام به خوشه بندی شاخه های عدالت اجتماعی شده و پس از آن با استفاده از روش رتبه بندی امتیازاستاندارد شده، شهرستان های مجموعه شهری تبریز رتبه بندی شده اند. نتایج به دست آمده نشان دهنده عدم توزیعهماهنگ امکانات و خدمات می باشد. به طوریکه که شهرستان تبریز و شبستر از لحاظ برخورداری از جمع امکانات وخدمات نسبت به دیگر شهرستان ها دارای وضع نسبتاً محلوبی هستند و به ترتیب در خوشه های اول و دوم قرار دارند.

کلیدواژه ها:

عدالت اجتماعی ، مجموعه شهری ، توسعه پایدار ، تحلیل خوشه ای ، تبریز