ارزیابی توسعه ی پایدار شهری با استفاده از روش فازی در محیط GIS (مطالعه ی موردی: کلانشهر مشهد)

امروزه رشد روزافزون جمعیت شهرنشین سبب گسترش ناموزون شهرها به خصوص کلانشهرها شده است. توسعه ی برنامه ریزی نشده یشهرها سبب دستاندازی به محیط های طبیعی و حتی از بین رفتن آنها می شوند. بنابراین تعیین مکان های مناسب برای توسعه ی شهریبه جهت کنترل توسعه ی شهرها و توجه به اصول پایدار الزامی می باشد. کلانشهر مشهد نیز با افزایش جمعیت روند سریع توسعه را تجربهمی کند، علاوه بر این کلانشهر به دلیل دارا بودن جایگاه والای مذهبی هرسال پذیرای جمعیت میلیونی از زائران و مشتاقان نیز می باشد. براین اساس لزوم نگرش بر اساس توسعه ی پایدار در این کلانشهر به عنوان دومین کلانشهر پس از پایتخت احساس می گردد. برای اینمنظور در نظر گرفتن شاخص های محیطی به همراه روش های تصمیم گیری چندمعیاره می تواند مسیر جدیدی برای تصمیم گیری دراختیار متخصصین و برنامه ریزان قرار دهد. در این پژوهش سعی شده است با استفاده از معیارهای شیب، کاربری اراضی، فاصله از گسل ها،فرسایش خاک، سنگشناسی و فاصله از آبراهه ها با استفاده از مدل فازی در محیط سیستم اطلاعات جغرافیایی به تعیین اراضی مناسب براساس توان محیطی در مشهد پرداخته شود. نتایج حاکی از آن است بر اساس طبقه بندی انجام شده 44 درصد از مساحت محدوده ی موردمطالعه دارای تناسب بسیار زیاد و تناسب زیاد برای توسعه ی شهری بر اساس اصول اکولوژیکی توسعه ی پایدار می باشند و 32 درصد ازمساحت منطقه ی مورد مطالعه فاقد تناسب و یا با تناسب کمی برای توسعه ی شهری تشخیص داده شدند.

کلیدواژه ها:

کلانشهر مشهد ، توسعه ی پایدار ، روش های تصمیم گیری چندمعیاره ، مدل فازی