تفکر شیعی در نگارگری دوره تیموری

دوره تیموری، درخشانترین دوره تاریخی در عرصه نگارگری می باشد که نه تنها شاهد شکل پذیری علوم دینی شیعه بود، بلکه دوره ارتقای هنر اسلامی توام با حکمت تشیع می باشد. هنر اسلامی ایران در روند رو به رشد خود، با تأسیس مبانی و اصول مستقل از هنر اعراب و بیزانس، به تدریج توانست میان نحله های فکری مختلف بر پایه تشیع پیوند ایجاد نماید که اوج آن سرانجام در دوره صفویه مشاهده می شود. مضامین شیعی در نگارگری دوره تیموری، تمثیل معنوی و تجلی روح تقکر عظیم اسلامی را بیان می نماید. در این نوشتار، کوشش شده است که با تحلیل نگاره های مذهبی در دوره تیموری، نخستین تلاشهای تشیع در راستای بسترسازی فرهنگی و اثبات جایگاه ولایت و امامت مطرح شود و سرچشمه های حکمت معنوی تشیع و نقش آن در هنر اسلامی دوره تیموری بررسی شود.سوال تحقیق بدین قرار است که دریابیم سیر تحول شکل گیری حکمت شیعه چگونه بوده و چه تاثیری در ساختار مضامین نگارگری دوره تیموری داشته است.اطلاعات تحقیق بر اساس شیوه کتابخانه ای جمع آوری شده و هدف ریشه یابی مفاهیم عمیق تشیع و بازتاب آن در نسخ مصور نیموری است.انس با روایات و معارف اهل بیت و گرایش سلاطین تیموری، زمینه ایجاد یک رستاخیز دینی و نوزایش فکری را در ایران قرن دهم هـ.ق فراهم نمود، بر این اساس فضای فکری صفویه، ریشه در رویکرد هوشمندانه تشیع از قرن هشتم هـ. ق دارد و تا عصر معاصر توانسته است، روح متجلی خود را حفظ نماید.

کلیدواژه ها:

تشیع ، دوره تیموری ، نگارگری